Home sweet home!!!!!

ΑΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, επιτέλους τα κατάφερα!!!!

Μετά από ένα εικοσαήμερο σχεδόν κίνησης που έκανα τουρ σε διάφορα μέρη της Ελλάδας επέστρεψα στο σπίτι μου. Για δουλειά ήταν, μην με ρωτήσει κανείς αν πέρασα καλά. Παρεμπιπτόντως η δουλειά χάλια πήγε, ούτε μια συμφωνία δεν έκλεισα την μοίρα μου την χαρτορίχτρα και τους τσιγκούνηδες τους επενδυτές που τα μάζεψαν και τα έβγαλαν εξωτερικό και τώρα κάθονται και κλαίγονται για επικείμενη χρεωκοπία, άντε μην αρχίσω τώρα! Και δεν μου έφτανε αυτό, είχα μέσα στα best of του εικοσαήμερου και ένα οικογενειακό event που ως συνήθως εμφανίστηκα το μόνο μπακούρι και μου προξένευαν κάτι ξεχασμένες θειάδες ακαθόριστης ηλικίας, κάπου μεταξύ 90 και τάφου, κάθε κόπανο με IQ φρυγανιάς που ήξεραν. Άσε που κανείς τους δεν είχε μαλλιά. Ή την ελάχιστη άποψη που απαιτείται για να ξεχωρίσει η προσωπικότητα ενός ανθρώπου από εγκεφαλογράφημα ακρίδας. Α, έπαιξε και ένα ραντεβού με έναν γκόμενο που μου αρέσει εδώ και 4 μήνες, που μόλις με είδε, αντί να πετάξει από την χαρά του με φίλησε ευγενικά στο μάγουλο και μου πρόσφερε καφέ. Τι λες ρε μάστορα, σε βρήκα στην άλλη άκρη της Ελλάδας και αντί να με αρπάξεις και να με γεμίσεις φιλιά, ούτε να με φτύσεις; Άει στο διάολο με τους gentlemen και τις politically correct συμπεριφορές, δεν είναι καν Ελληνικές λέξεις, το έχεις αντιληφθεί; Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο, τείνω προς το πρώτο αλλά δεν παίρνω και όρκο αυτή τη στιγμή.

Λοιπόν, με το που μπήκα αργά το απόγευμα στο σπίτι συνειδητοποίησα τρία πράγματα. Πρώτον, δεν με είχαν διαρρήξει όσο έλειπα, πράγμα που ήταν καλό. Και περίεργο, μιας και όπως με πληροφόρησε η διπλανή γεροντοκόρη που δεν πρόλαβα να βάλω το κλειδί στην πόρτα είχε ανοίξει τη δική της και μου έδινε ακούσιο ραπόρτο των άμα τη απουσία μου τεκταινόμενων είχαμε 3 διαρρήξεις σε 15 μέρες.

Δεύτερον, με περίμενε μια στοίβα με λογαριασμούς μεγαλύτερη κι από αυτή με τα ασιδέρωτά μου, κι εγώ το σιδέρωμα το σιχαίνομαι περισσότερο κι από όσο σιχαίνεται τον Σαμαρά ο Δρακουμέλ. Σε συνδυασμό με το αίσχος της επαγγελματικής μου δραστηριότητας τον τελευταίο μήνα, την έκατσα τη βάρκα και δεν το ξέρω, αλλά το προσπερνώ κι αυτό.

Τρίτον, είχα ξεχάσει να πετάξω τα σκουπίδια πριν φύγω και με περίμεναν ωραία και νοικοκυρεμένα σε μια πράσινη σακούλα απορριμμάτων στην κουζίνα. Που κανονικά μυρίζει μήλο και κανέλα. Αλλά μετά από 20 μέρες στασιμότητας στο πάτωμα της κουζίνας μόνο μελίγκρα δεν είχε πιάσει, αντιθέτως κάτι μικρά άθλια ιπτάμενα ζουζουνάκια δεν τα απόφυγε. Καθάριζα λοιπόν 200 ώρες την κουζίνα που είχε αποκτήσει χλωρίδα και πανίδα και μετά το μπάνιο για να κάνω ένα ντουζάκι η γυναίκα να έρθω στα (δροσερά) ίσια μου, διότι πολλή ζέστη η Σαλόνικα, περίμενε να γυρίσω για να την βγάλει ή είχε και όσο έλειπα; Όποιος ξέρει να μου πει. Μια από τις άπειρες ιδιοτροπίες μου είναι ότι απεχθάνομαι τα κλιματιστικά. Μου σπάνε τα νεύρα. Και μου στεγνώνουν τη μύτη και τα μάτια. Και δεν είναι και οικολογικά. Είναι σιχαμένα, τέλος.

Κι εκεί τελείωσαν τα κακά νέα. Ή μάλλον πήραν αναβολή για αύριο. Διότι άρχισαν τα καλά. Βγήκα από το μπάνιο δροσερή δροσερή κι ευτυχισμένη και αντελήφθην ότι πεινάω. Τι περίμενες να έχει στο ψυγείο μετά από τόσες μέρες; Νερό, μπίρες, κάτι κρασιά λευκά και βότκα. Αυτά. Α, και παγάκια και μια τεκίλα στην κατάψυξη δίπλα στο τσίπουρο το κίτρινο το Κοζανίτικο το σαφρανάτο. Όποιος το έχει δοκιμάσει ξέρει. Να το βάλει κατάψυξη να χτυπήσει κάτι σφηνάκια σε κρίση κατάθλιψης να την ακούσει για τα καλά. Ξεπερνάς τα πάντα με αυτό, είναι μαγικό υγρό. Το ορκίζομαι κάτι τέτοιο πρέπει να έβραζε ο Πανοραμίξ.

Πείνα στην πείνα, ήμουν ευτυχισμένη από το μπανάκι και βρήκα τα διαφημιστικά χωρίς γκρίνια. Και αρχίζω και παραγγέλνω. Αλλά όσα δεν έφαγα σε όλο το μουντιάλ λέμε. Αφού δεν κατάφερα καν να τα καταβροχθίσω όλα. Τα μισά τσάκισα πριν αρχίσω να αισθάνομαι πύθωνας που έφαγε ολόκληρη γαζέλα, αμάσητη ως είθισται από το συμπαθές, λέμε τώρα, ερπετό. Άσε που άφησα παγωτό στην κατάψυξη, που κανονικά δεν παίζει.

Και την άραξα στον καναπέ!!! Αυτή είναι μαγική στιγμή. Τον λατρεύω αυτόν τον καναπέ. Έσκασα τα κέρατά μου για να τον αποκτήσω και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Γιατί είναι κ@υλ@ να αράζεις πάνω του. Πώς άραξα τώρα με το λάπιτοπ αγκαλιά και γράφω; Έτσι! Άσε που έχει ένα μούρλια κίτρινο χρώμα άλλο πράγμα, είναι από τα αγαπημένα μου, φαίνεται, το ξέρω. Και λέω να κοιμηθώ εδώ απόψε, διότι στο κρεβάτι έχει κάνει κατάληψη το περιεχόμενο της βαλίτσας που έσερνα 3 βδομάδες μαζί μου. Που όπως είναι θα πάει στο καλάθι μόλις καταφέρω να βγάλω από το χάος ό,τι δεν είναι υφασμάτινο. Αλλά όχι σήμερα. Τώρα, καναπεδάκι και χαμόγελο. Και ζέστη, αλλά τι να κάνω…. Αφού είμαι ιδιότροπη και δεν βάζω κλιματιστικό, καλά να πάθω!