Περί blogging και ύπαρξης απόψεως

Αγαπητέ μου συνblogger

Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά....

Δεν σε έχω συνηθίσει σε τέτοια εδώ μέσα, το ξέρω, αλλά έχουν συμβεί αρκετά μεταξύ μας τον τελευταίο καιρό και τα έχω πάρει στο κρανίο. Οπότε, θα σοβαρευτώ λίγο, έστω και για ένα μόνο post.

Περί blogging και ύπαρξης απόψεως ο λόγος. Οπότε θα σου αναλύσω δύο βασικά θέματα. Πρώτον, γιατί σχολιάζουμε σε μια ανάρτηση και δεύτερον κατά πόσο οφείλουμε να έχουμε άποψη αλλά και να σεβόμαστε την άποψη των άλλων.

Γιατί σχολιάζουμε σε μια ανάρτηση; Έλα μου ντε! Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Εγώ η ανόητη μέχρι τώρα το έβλεπα σαν μια μεγάλη παρέα όπου θα περάσω να χαιρετήσω και να αστειευτώ με κάποιους ανθρώπους που έχομε κοινό χιούμορ και ως δημόσιο διάλογο όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του σχετικά με το θέμα της ανάρτησης. Στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν τα γνωρίζει όλα. Λογικό είναι ένα θέμα να εξετάζεται σφαιρικά. Διαβάζεις απόψεις άλλων ανθρώπων, με διαφορετικά βιώματα και άλλη κοσμοθεωρία, προβληματίζεσαι, καταθέτεις την δική σου άποψη, αναθεωρείς και βλέπεις αν έχεις σφάλει κάπου. Αν πάλι νομίζεις ότι κάποιος άλλος σφάλλει του ζητάς ευγενικά να σου αναλύσει την άποψή του και τον αντικρούεις με λογικά επιχειρήματα. Φυσικά, αυτό εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Εφόσον καταθέτεις δημόσια μια άποψη εννοείται ότι την υποβάλεις στην κριτική του καθενός. Σωστά; Έτσι μου το μάθαν στο σχολειό μου, ειλικρινά. Το ονόμαζαν μάλιστα διάλογο. Αλλά φαίνεται ότι είχα κακούς εκπαιδευτικούς....

Γιατί από τότε που σε συνάντησα στο διαδίκτυο αναθεώρησα σε μεγάλο βαθμό. Υπέθεσα πως δεδομένου ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (πόσο μάλλον το blogging) δεν είναι και ό,τι πιο διαδεδομένο σε ακαλλιέργητους ανθρώπους (το τονίζω, ακαλλιέργητους, όχι αμόρφωτους, υπάρχει ουσιαστική διαφορά), θα είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που δεν έχει αφήσει τα γρανάζια του εγκεφάλου του να σκουριάσουν από την αχρησία. Ε, προφανώς έκανα λάθος εκτίμηση! Από τον μετριασμό σχολίων στο blog σου όπου όλα τα σχόλια που αντιτίθενται στην άποψή σου απλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ έως το ξεκατίνιασμα και τις ύβρεις.

Άντε, να δεχτώ ότι κάπου είσαι έντιμος όταν “εξαφανίζεις” ό,τι δεν συμφωνεί με την άποψή σου. Ενεργοποίησες τον μετριασμό και μου λές εμμέσως πλην σαφώς “φιλενάδα, ΑΝ σου αρέσει! Αν όχι, μην μπαίνεις εδώ”. Δικαίωμά σου είναι στον χώρο σου να επιβάλεις τους δικούς σου κανόνες. Όπως είναι δικό μου δικαίωμα το να μην ξαναπατήσω το ρημάδι το ποντίκι πάνω στο ιστολόγιό σου ξανά. Μπορεί να γουστάρεις υμνολόγια που τονώνουν την χαμηλή σου αυτοεκτίμηση ή απλά να μην μπορείς να δεχτείς αντίθετη άποψη ή οτιδήποτε άλλο. Από πού κι ως πού θα σε κρίνω εγώ; Δεν είμαι ψυχαναλυτής για να λύσω τα υπαρξιακά σου προβλήματα. Εφόσον επανέρχομαι σημαίνει ότι το δέχομαι.

Αλλά το ατελείωτο ξεκατίνιασμά σου δεν παίζεται με τίποτα! Είσαι άτομο που κατά τα φαινόμενα δεν έχει εκφράσει ούτε μία αυθεντική σκέψη (τουλάχιστον δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο) και δεν έχεις ίχνος χιούμορ. Μολαταύτα, προβαίνεις σε φθηνούς χαρακτηρισμούς των υπολοίπων και σε ακόμη φθηνότερες ειρωνικές παρατηρήσεις. Για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις!! Φυσικά ένα από τα αγαπημένα μου blogoπαίχνιδα είναι να τσιγκλάω την επίπεδη προσωπικότητά σου (Α prop o, μην κοιτάς που το κάνω και σε άλλους, που συμπαθώ και εκτιμώ, αυτοί αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου και διασκεδάζουν μαζί μου). Το διασκεδάζω, γιατί κατά κανόνα τρελαίνεσαι όταν σε πληρώνω με το ίδιο νόμισμα που πασάρεις στους άλλους. Μερικές φορές μάλιστα παρασύρθηκα από το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο και σε ξεμάλλιασα λεκτικά. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, χάνω την ψυχραιμία μου ενίοτε. Συγγνώμη όμως δεν σου ζητώ, το άξιζες.

Αλλά τουλάχιστον υπερηφανεύομαι ότι είμαι άνθρωπος με άποψη. ΑΠΟΨΗ. Καταλαβαίνεις τί εννοώ; Ότι ζω σε αυτόν τον κόσμο, παρατηρώ και εκφέρω γνώμη για τα περισσότερα θέματα γύρω μου. Αν διαφωνείς, καλά κάνεις. Πες μου σε ποιό σημείο και θα σου εξηγήσω τί εννοώ και ποιό βίωμά μου με οδήγησε σε αυτή την πίστη. Μπορεί να έχεις εσύ δίκιο κι όχι εγώ. Τί είναι κι αυτό πάλι, στα πλαίσια της politically correct συμπεριφοράς να μην μπορώ να πω αυτό που πιστεύω μπας και παρεξηγηθείς... Ε, παρεξηγήσου, αν είσαι τόσο κομπλεξικός εγώ τί να κάνω; Αν δεν μπορείς να δεχθείς ότι πιθανόν να λανθάνεις, πρόβλημά σου! Εγώ το δέχομαι και ανέχθηκα έως τώρα την κριτική σου. Και θα συνεχίσω να την ανέχομαι, γιατί θυμάσαι τί είπε ο Βολταίρος; “Δεν συμφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ να το λες”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα σου χώνομαι όταν κάνεις τον νταή στους άλλους, ούτε ότι θα πάψω να εκφράζω την δική μου άποψη. Μην χαίρεσαι, το ίδιο δικαίωμα έχω κι εγώ.

Ξέρω ότι όλα αυτά που σου έγραψα οποιοσδήποτε λογικός και σκεπτόμενος άνθρωπος τα θεωρεί αυτονόητα. Για εσένα τελικά δεν είναι.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν συνblogger που γεμίζει το mailbox μου με τις φαρμακερές του ανοησίες εδώ και πολύ καιρό. Τον παρακαλώ από τούδε και στο εξής να σκέφτεται δύο φορές πριν τις γράψει. Αφορμή στάθηκαν δύο μικρότερα σχετικά πρόσφατα περιστατικά που με έπεισαν ότι τελικά κάποια πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα. Θα ήθελα την άποψη όλων επί του θέματος. Όχι περί της συγκεκριμένης διαμάχης, την οποία δεν γνωρίζετε. Για τις ιδέες που εκφράστηκαν. Μπας και γίνει διάλογος όπως τον εννοώ εγώ.  

Και ένα τραγουδάκι που ο "φίλος" μου αυτός δεν έχει ακούσει προφανώς ποτέ.