Η πρώτη μου πορεία

To 2010 δεν είναι η χρονιά μου! Πάει και τελείωσε. Με το που πλησιάζει γιορτή, αργία ή κοσμοιστορικό γεγονός ο εαυτός μου αντιδρά περίεργα και πέφτω στο κρεβάτι. Την άλλη φορά έλκος δωδεκαδακτύλου. Τώρα ίωση με υψηλό πυρετό. Έλεος και σπορέλαιος. Μόνο όταν είναι για δουλειά είμαι καλά δλδ; Μέχρι που έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι το ΔΝΤ ρίχνει κάτι στο Evian μου, μπας και αλλάξω συνήθειες και από Μεσογειακή Ελληνάρα γίνω ξενέρωτη Αγγλίδα με επιδερμίδα κρέμα και ρόδα (μλιαχ, μπλιαχ, μπλιαχ). Προσέξτε. Πιθανόν να είμαι εν αγνοία μου το πρώτο πειραματόζωο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας για την μετάλλαξη των Ελλήνων και της γενοκτονίας του σταρχιδισμού/ ωχαδελφισμού/ κάθε τρεις και λίγο εκδρομισμού.

Έτσι έγινε και τώρα. Τη Δευτέρα αναρωτιόμουν άν θα πάω ή όχι στην πορεία για πρώτη φορά στη ζωή μου, την Τρίτη 38 πυρετό, την Τετάρτη κάπως καλύτερα καθότι κλινήρης. Επειδή όμως το έβαλα πείσμα, σηκώθηκα πρωί πρωί, μια φρεσκαδούρα δεν ήμουνα, το ομολογώ, έβαλα το χακί μου παντελονάκι με ένα κόκκινο μπλουζάκι, τα αθλητικά τα παλιά, τα άνετα, όχι τα φιρμάτα που αγόρασα σε κρίση καταναλωτικής μανίας, και τράβηξα να διαμαρτυρηθώ. Όχι φυσικά για τις ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ, αλλά για όλα αυτά που θεωρώ απαράδεκτα σε αυτή τη χώρα.

Για την σύνταξη των ηλικιωμένων που δούλευαν μια ζωή και τώρα θα καταλήξουν να ψάχνουν τα απορίμματα στις λαϊκές, για την ασφάλεια των μεσόκοπων που δεν έχουν το κουράγιο να ξαναρχίσουν, για τα όνειρα των νεότερων που είναι πια ασπρόμαυρα, για το αγέννητο παιδί μου που δεν θα δει ποτέ το φως του ήλιου όσο θα διαιωνίζεται αυτή η τριτοκοσμική κατάσταση. Για τις κλοπές που έγιναν και καλούμαι να πληρώσω, για τον φαρισαϊσμό των αρχόντων που εξέλεξα να με κυβερνούν, όχι να με μαμούν χωρίς σάλιο, για τον 15ο & 16ο μισθό των αρχόντων, για το ότι με πατούν για την καλοπέρασή τους.

Κατέβηκα στην πορεία για να τους δώσω να καταλάβουν ότι έχουν να κάνουν με ανθρώπους κι όχι με βόδια.

Ειρηνική η πορεία, το καταχάρηκα. Κάτι καλόπαιδα που πήρε το μάτι μου και πήγαν να παρεκτραπούν κάποια στιγμή, τα μάζεψαν στα γρήγορα οι διαδηλωτές και εξαφανίστηκαν πριν καλοκαταλάβω τί έγινε. Κι αυτό το χάρηκα ακόμη περισσότερο. Ελπίζω η φωνή μας να φτάσει εκεί που πρέπει. Διότι αν δεν φτάσει, δεν θα συνεχιστεί για πολύ το ειρηνικό κλίμα.

Δεν έκατσα μέχρι τέλους, το ομολογώ, διότι κατέβηκα μόνη και κάποια στιγμή ζαλίστηκα από τον πολύ κόσμο και είπα να συρθώ στην τρύπα μου μην μείνω εκεί δια παντός, δεν είχα και ταυτότητα μαζί μου Άμαθη γαρ... άλλη φορά θα ξέρω καλύτερα.