Απομνημονεύματα κουτσής πάρτ ουάν

 

Λοιπόν, στην προηγούμενη ανάρτηση με είχες αφήσει αναγνώστα κούτσαυλη να περνάω τον 24ωρο εγκλεισμό μου μέσα στο γραφείο. Τα καλά νέα είναι ότι περπατάω ξανά. Σαν τον κάβουρα βέβαια, γιατί το δεξί έχει επιγονατίδα με λάμες, αλλά περπατάω. Και οδηγώ κιόλας. Μη ρωτήσεις πώς, γίνεται. Στο μπες βγες μόνο έχω θέμα. Αυτό που δε σου είπα όμως, και ξέρω ότι καίγεσαι να μάθεις, είναι το πώς κουτσάθηκα. Γιατί ο κόσμος ο σωστός ο νορμάλ, ο γύρω μας εν πάσει περιπτώσει, πάει, σαβουρντιάζεται κάπου, κουτσαίνεται προσωρινά. Όχι εγώ όμως…

Όλα άρχισαν μια ηλιόλουστη Πέμπτη, 3 του Νοέμβρη, που επρόκειτο να ανέβω στην Αθήνα. Δεδομένου ότι σύντομα θα επιστρέψω μόνιμα στο κλεινόν άστυ, που απαρνήθηκα προ πενταετίας για ντεμέκ καλύτερη ποιότητα ζωής (όρσε, μαλάκω!) και κολοκύθια τούμπανα, την επισκέπτομαι από καιρού εις καιρόν για δουλειές, και πλέον και για να βρω σπίτι. Ναι, ναι, πάλι ψάχνω, πάλι θα γκρινιάζω, και αν γκρίνιαζα πριν 8 χρόνια για τα 500€ που μου ζητούσαν νοίκι, τώρα, και με χαμηλότερο εισόδημα, να δεις τί έχεις να ακούσεις για τα 800άρια που έχουν το θράσος να ζητάνε για τα ημιυπόγεια.

Ξυπνάω σαν άνθρωπος το πρωί της Πέμπτης στις μαγευτικές Κυκλάδες, ρουφάω τον πρώτο καφέ σαν σαύρα όσο βάφομαι, ντύνομαι, φορτώνω τη βαλίτσα του παπιού με το σάκο που θα έπαιρνα μαζί μου Αθήνα, βάζω τη μπότα τη μπλε την ψηλοτάκουνη και βγαίνω για το μεροκάματο. Κι εκεί γαμιέται ο Δίας πάλι… αφού δεν είχα τίποτα προγραμματισμένο και κενή ατζέντα, κάνω τη μαλακία και σκέφτομαι “άντε μωρέ, ας περάσω από το ληξιαρχείο να τελειώσω και με εκείνο το διαζυγιάκι που με ταλαιπωρεί γιατί ο γάμος ετελέσθη στα εξωτερικά, ήτοι στη Θεσσαλονίκη, να μην έχω και τον αντίδικο που βιάζεται πάνω από το κεφάλι μου να μου κάνει τις ωοθήκες Ζέπελιν”. Και πάω. Και παίρνω και το δικηγόρο του μαζί για μάρτυρα. Τί το ήθελα Παναγία μου; 9.30 το πρωί έφτασα, μέχρι τις 11.30 μάλωνα με την καριόλα τη γκόμενα μέσα, γιατί δεν είχε πιεί ακόμα καφέ. Βρε να της κατεβάζω νόμους, να μου βγάζει αυτή εγκύκλιο… Βρε να της εξηγώ ότι ο νόμος είναι πιο ισχυρός γαμώ το κέρατό μου, να με κοιτάει αυτή σαν την καλή μας τη γελάδα που βόσκει χόρτα στη λιακάδα... Βρε να της κατεβάζω καντήλια Σερραϊκά, να μου λέει τί γλώσσα μιλάτε μαντάμ, το αλλοδαπών είναι 3 πόρτες παρακάτω… Με τούτα και μ’ εκείνα, τη τζίφρα της δε την έβαλε η καριόλα, και θα πρέπει να ξανατρέχω στη Σαλονίκη τώρα. Ηώς- καριόλα 0-1, μας πήρε και τα σώβρακα και τα κανε φανέλα. Στο καπάκι εκεί στις εντεκάμισι, δώδεκα παρά είκοσι, τσααακ, χτυπάει τηλέφωνο ο αντίδικος ο κοντοστούπης που για πάρτη του γινότανε αυτή η φασαρία.

-Ηώ, πού σε βρίσκω;

- Έλα Κοντοστούπη, δεν έχω καλά νέα, πρέπει να ανέβω Σαλονίκη για να μας τελειώσω, εδώ δε μου παίρνουν τα χαρτιά στο ληξιαρχείο

-Ηώ, δε θα τα πάμε καλά, εντάξει; Εγώ το άφησα πάνω σου, σου έδειξα εμπιστοσύνη, ούτε ασχολήθηκα καθόλου να σε ελέγξω, κι έχει περάσει ένας μήνας, έχω έρθει ΔΥΟ φορές και υπέγραψα, κι ακόμη με έχεις παντρεμένο;

Και μου κλείνει το τηλέφωνο στη μούρη… What the fucking fuck;;;; Ποιός είσαι ρε μαλάκα κοντοστούπη που θα μου κλείσεις το τηλέφωνο στη μούρη;;; Τώρα θα σε γαμήσω, και θα μείνεις και παντρεμένος μέχρι να κάνεις παιδί με την επόμενη! Κάνω κωλιά στο παπί σαν 15χρονος κάγκουρας που τον παράτησε η γκόμενα με το πουλί στο χέρι, στρίβω 180 μοίρες, μπαίνω παράνομα στον μαρμαροπλακόστρωτο γαμωπεζόδρομο που γλιστράει, και παρκάρω κάτω από το γραφείο του κοντοστούπη. Πριν προλάβω να βγάλω το κράνος κατεβαίνει ο ταραμάς με το κινητό στο αυτί και βήμα βιαστικό. Κοιτάω, εμένα έπαιρνε. Και σκάω μύτη μπροστά του σαν κίντερ έκπληξη. Τον ξεχέζω πατόκορφα, του πετάω στη μούρη και το φάκελο να πάει αυτός στη Σαλονίκη να δούμε τα χαΐρια του, του γυρίζω και την πλάτη και πάω γραφείο. Εκεί, άλλα χαΐρια. Η μικρή που την εκπαιδεύουμε 3 μήνες τώρα υποτίθεται για να μπαίνει στο σύστημα πελάτη να κάνει δουλίτσα, τα έκανε σκατά. Μπλόκαρε τα πάντα όλα, γιατί, λέει, ήταν αποσυντονισμένη και είχε άγχος γιατί δε βγήκαν ακόμη οι εξετάσεις της κόρης της που της είχαν πει θα βγουν το πρωί, κι έβαλε 17 φορές λάθος κωδικούς. Στ’ αρχίδια μας μαντάμ, κι εμείς έχουμε ζωή όξω από δω, αλλά όταν μπαίνουμε δουλεύουμε, δεν πετάμε αετό. Αλλά βλέπεις, είσαι ανιψούλα μεγαλοπελάτη και δε με παίρνει ακόμη να σε στείλω στον ΟΑΕΔ, πού θα μου πας όμως, θα σε κανονίσω κι εσένα. Μέχρι να βρω τον τεχνικό, να συνεννοηθούμε για να κάνει reset στους κωδικούς, να τους ξαναπεράσω, να κάνω και όσα βλέπει η πεθερά για να μην έχουμε και άλλες γκρίνιες, τσααακ, δύο και μισή το μεσημέρι! Φτου να σου γαμήσω, τρέχα, ακόμη δεν πήρα εισιτήρια. Πάω, παίρνω τα εισιτήρια, το δικό μου και του παπιού, σταματάω και σε ένα σούπερ μάρκετ, παίρνω και μια τεκίλα για την έμπνευση, τη χώνω στην τσάντα μου γιατί ο χαρτοφύλακας ξεχείλιζε, φτάνω στο λιμάνι και βλέπω ότι έχω ακόμη 45 πολύτιμα ολόκληρα λεπτά. Τί σημαίνει αυτό αναγνώστα μου;; Σωστά, σημαίνει φρέντο καπουτσίνο σκέτο σοκολάτα στο δεξί χεράκι και τσιγάρο στο αριστερό. Marlboro κόκκινο και βαρύ. Αχχχ, αυτά είναι! Και πάνω που τραβάω την τρίτη τζούρα μέσα στην ευδαιμονία, σαν τζάνκι που έμεινε 3 μήνες χαρμάνι, παίρνει τηλέφωνο η άλλη κοπέλα του γραφείου, η καλή, που συμπαθάμε, που είναι ίδιο νούμερο μ’ εμένα.

-Ρε Ηώ, να σε ρωτήσω, εσύ αύριο δεν έκλεισες ραντεβού με τον οφθαλμίατρο στην Αθήνα;

- Ναι ρε νούμερο, το απόγευμα, γιατί;

-Γιατί ρε Ηώ ξέχασες εδώ την ατζέντα σου, και είδα ότι το έχεις σημειώσει για την άλλη Παρασκευή, 11 του μήνα, δε το επιβεβαιώνεις μην τρέχεις τσάμπα;

-Ω να σου… και τώρα το λες ρε μαλάκα, τόσες ώρες τί κάνεις;

-Ε, τώρα το θυμήθηκα και κοίταξα. Σου φέρνει την ατζέντα η ανιψούλα. Άντε, καλό ταξίδι

Και με κλείνει. Και μένω μαλάκας. Βγάζω την τεκίλα, τραβάω 2 τζούρες. Δε βοήθησαν. Ο καφές βοηθούσε καλύτερα. Και το τσιγάρο. Ήρθε και η ανιψούλα, μου ήρθε και μια ξινίλα μαζί με την ατζέντα. Τεσπα, κακήν κακώς επιβιβάζομαι στο πλοίο...

Του μπι κοντίνιουντ………..

Υ.Γ.1 Πρέπει να κόψω τις μαλακίες και να κάνω τις δουλειές μου στην ώρα τους. Δηλαδή την τελευταία δυνατή ώρα.

Υ.Γ.2 Πρέπει να κόψω το κινητό. Να το βάψω μπλε και να το πετάξω στη θάλασσα.

 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πού τον θυμήθηκα τώρα τον blogger, έ? Δίκιο έχεις αγαπητέ αναγνώστα. Τον θυμήθηκα ένα βροχερό βράδυ Σαββάτου, δηλαδή χθες, που όπως λέμε έβρεχε μονότονα κι εγώ ήμανε καθισμένη σε μια μισοσπασμένη καρέκλα στο γραφείο με το πόδι πάνω στο tower του desctop και έπρεπε να περιμένω να ξημερώσει για να μπορέσω να την κάνω με ελαφρά.

24 ώρες εγκλεισμού στο γραφείο σε υποχρεώνουν να κάνεις πολλά πράγματα, ιδιαίτερα όταν είσαι άστεγος και πονάς επειδή σε χτύπησε αμάξι στο γόνατο και από πάνω δεν έχεις λεμόνια για την τεκίλα. Τις πρώτες 2 ώρες καθαρίζεις και συμμαζεύεις (αν έχεις γόνατο- εγώ δεν είχα και μου πήρε 4 ώρες). Μετά έβγαλα όλη την καθυστερημένη δουλειά που είχα μαζί μου (άντε, φάγαμε και άλλο ένα τρίωρο με αυτά). Μετά, τί κάνουμε; Παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους, μπας και φιλοτιμηθεί κανείς να έρθει και να φέρει και κανα ρημαδολεμόνι. Τζίφος. Σαββατιάτικα όλοι είναι με τα έτερα ημίσεα ή σαπίζουν ή γκομενίζουν. Και καλά κάνουν. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες, αλλά το σπίτι σου είναι 2 νομούς μακριά, το έτερον ήμισυ κάπου στην Κίνα βρίσκεται και οι γκόμενοι νέας κοπής είναι μαλακοκαύληδες και άμα σου σπάσουν τώρα κι αυτοί τις ωοθήκες θα αρχίσεις να ουρλιάζεις. Οπότε, φιλοσοφείς τη ζωή σου. Μετά βαριέσαι και φιλοσοφείς τις μαλακίες σου. Μετά βαριέσαι ακόμη περισσότερο και τότε είναι η στιγμή που μπαίνεις στο ίντερνετ…

Πρώτα απ’ όλα, βάζεις ράδιο. Άδεια είναι η οικοδομή, ποιόν θα ενοχλήσεις; Δώσε φωνή κοριτσάρα μου, να γουστάρουμε λίγο! Ωραία, πάει αυτό. Ξεκινάς με τις ειδήσεις, με τις εφημερίδες, το φατσομπούκι, με ό,τι γουστάρεις και διαβάζεις εν πάσει περιπτώσει. Πόσο σου πήρε; άλλες 3 ωρίτσες; Τί στο διάολο θα κάνεις άλλες 14 ώρες;; Αυτός ο καναπές δε χωράει ούτε τον κώλο μου καλά καλά, όχι και το μπανταρισμένο πόδι μαζί. Χε χε χε… τώρα έρχεται ο blogger!

Με έπιασε μια νοσταλγία, τί να κάνω; Θες η βροχή στα τζάμια, θες η έλλειψη παυσίπονου, διάβασα όλο το blog μου ξανά. Διάβασα όλα τα blog που μου άρεσαν ξανά. Κι ας είναι ανενεργά. Κάποιοι από σας θα δείτε επισκέψεις στα στατιστικά. Συνειδητοποίησα ότι μου ‘χει λείψει αυτό το κορίτσι. Και οι άλλοι. 8 χρόνια είναι αρκετά για να έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Γάμοι, γεννητούρια, βαφτίσια, θάνατοι, μεταναστεύσεις, Covid, ο κόσμος πια είναι αλλιώς. Εμείς όμως; Κι εμείς. Στην επόμενη δεκαετία μας, με άλλες υποχρεώσεις και πιέσεις. Πού είναι εκείνα τα ωραία τα παιδιά; Ε, λοιπόν ΕΔΩ. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Άντε, να δω πόσοι ζείτε ακόμη στη bloggoσφαιρα.

Υ.Γ. το ξέρω ότι όλοι πια προτιμάτε τα βιντεάκια του γιουτιούμπι, αλλά αρνούμαι. Και δεν έχω χρόνο. Και χέσε με που θα γίνω σκηνοθέτης στη μέση ηλικία. Θα το πάω Old School, έστω και μόνη μου.

Υ.Γ.2 Όταν ζορίζεστε επαγγελματικά, τσακίστε ένα γόνατο και κλειστείτε στο γραφείο μακριά από παιδιά, σκυλιά, γατιά και όλο τον κόσμο. Τελειώνουν όλες οι εκκρεμότητες μαγικά και μένετε πιο καθαροί από το χιόνι. Και επαγγελματίες! Από βαρεμάρα, αλλά επαγγελματίες.

Υ.Γ.3 Συνεχίστε να κοροιδεύετε τους ηλίθιους... Το αξίζουν! 

Και το απαραίτητο τραγουδάκι μας από τον γιουτιούμπι...

https://www.youtube.com/watch?v=usN-pKfw6Q8

Πάρε πάλι μια πολιτική ανάρτηση...

Είπα να αγιάσω και δεν με αφήνουν... Να αφήσω στην άκρη τα πολιτικά και τα στραβά της άτιμης της κενωνίας και να διατηρήσω τον χιουμοριστικό χαρακτήρα αυτού του blog. Αλλά δεν γίνεται, δεν γίνεται όταν τα νεύρα βαράνε κόκκινο και η μπούκλα ισιώνει άνευ κομμωτή κάθε τρεις και λίγο από την απύθμενη βλακεία που παρατηρώ ολόγυρα εντός και εκτός δικτύου (πχ αυτό κι αυτό). 

Το θέμα μου, βέβαια, για τον Νίκο Ρωμανό σήμερα, καθώς και για τα γνωστά αιγοπρόβατα των Εξαρχείων, που βρήκαν για άλλη μια φορά την ευκαιρία να αποδείξουν πόσο μα πόσο τους δέρνει αυτή η λευκή κυρία με το μαστίγιο. Πρόκειται για δύο ξεχωριστά θέματα και προβληματισμούς, που το μόνο κοινό τους είναι ότι το πρώτο αποτέλεσε αυτές τις μέρες αφορμή για το δεύτερο.

Φάκελος Νίκος Ρωμανός.

Όσοι δεν το γνωρίζατε το όνομα, το μάθατε αυτές τις μέρες. Ή ζείτε στην κοσμάρα σας και ταυτόχρονα δεν κατεβαίνετε και καθόλου Κέντρο, πράγμα που εύχομαι να ίσχυε και για μένα. Εν τάχει, λοιπόν, ο Νίκος Ρωμανός πρωτομπήκε στη ζωή μας ως το πιτσιρίκι που γιόρταζε την αποφράδα 6/12/08, και έβγαλε στα 15 του τα φιλαράκια του στα Εξάρχεια για να τα κεράσει ένα σουβλάκι σαν παιδιά κι αυτά. Ανάμεσα στους φίλους του ήταν και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο οποίος σκοτώθηκε αργότερα το ίδιο βράδυ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Γνωστή η ιστορία, δεν θα ασχοληθούμε πάλι με αυτή. Τον Ρωμανό τον βλέπαμε σποραδικά όσο κράτησε η δίκη του Κορκονέα (ο οποίος να θυμίσω ότι καταδικάστηκε σε ισόβια), μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013, όπου τον ξαναείδαμε στην πιο ερασιτεχνική διπλή ληστεία Τράπεζας που έχω την τιμή να έχω υπόψιν μέχρι σήμερα, στον Βελβεντό Κοζάνης. Με τη σύλληψή του ο Ρωμανός απευθείας δηλώνει ότι τα κίνητρά του είναι πολιτικά, και ότι δεν είναι μέλος των “Πυρήνων της Φωτιάς”, αλλά απλός αντάρτης πόλεως (wtf?). Στην δίκη που ακολούθησε, ο Ρωμανός κρίθηκε αθώος για τρομοκρατία, αλλά ένοχος για τη ληστεία και την απαγωγή και φυλακίστηκε (τουτέστιν, βλίτα, δεν καταδικάστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα αλλά για τις ποινικά κολάσιμες πράξεις του. Πιο λιανά, είναι κοινός ποινικός κρατούμενος, και η όλη παπάντζα περί πολιτικών διώξεων και τα τοιούτα εκτός του ότι είναι ανυπόστατη, είναι και γελοία). Λίγους μήνες μετά και όντας φυλακισμένος, παντρεύεται (να ζήσετε) και δίνει και Πανελλήνιες, επιτυγχάνοντας την εισαγωγή του στο ΤΕΙ Αθηνών, ασκώντας τα δικαιώματά του ως ποινικός κρατούμενος. Τον καλεί ο Υπουργός Δικαιοσύνης και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μαζί με τους υπόλοιπους επιτυχόντες φυλακισμένους, αρνείται να πάει, γιατί, λέει, είναι πολιτικός κρατούμενος (από πού κι ως πού ρε τζιτζιφιόγκο;) της Δημοκρατίας μας, την οποία σιχαίνεται περισσότερο κι από το κακό σπυρί του απαυτού του (κάπως έτσι τέλος πάντων, δεν θυμάμαι ακριβώς τη δήλωση). Ταυτόχρονα όμως, ζητάει την άδεια από το Συμβούλιο της φυλακής να αποφυλακιστεί για να ζήσει τη φοιτητική του ζωή, του την αρνούνται, γιατί λέει, είναι επικίνδυνος (πώς το σκέφτηκαν αυτό άραγε;). Του δίνουν με το ΤΕΙ την εναλλακτική να σπουδάσει in absentia, αλλά αρνείται (γιατί;). Προσφεύγει μετά σε δικαστικό Συμβούλιο, σαν κοινός ποινικός εγκληματίας (κοινός ποινικός δηλώνει ο ίδιος εδώ, σημείωνε βλίτο, όπως “όλοι οι άλλοι”), του λένε τα ίδια. Και μετά κάνει απεργία πείνας για να του επιτρέψουν του παιδιού να πάει να σπουδάσει. Και καίγεται πάλι όλο το Κέντρο από τα ούγκανα, κάτι λεωφορεία, κλειστά τα Εξάρχεια, μποτιλιάρισμα κλπ κλπ.

THESE ARE THE FACTS.

Όπως έχουν καταγραφεί στα ειδησεογραφικά. Για πάμε και στα σχόλια τώρα....

Σχετικά με τον προβληματισμό αν πρέπει ή δεν πρέπει να σπουδάσει ο Ρωμανός, με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό αυτή η άποψη, και δεν θα πλατειάσω. Ναι, σαν κρατούμενος έχει αναφαίρετα δικαιώματα, όχι όμως και όλα όσα απολαμβάνει ένας ελεύθερος πολίτης. Σοκάρεσαι βλίτο, έ; Αυτό ακριβώς σημαίνει “φυλάκιση”, στέρηση κάποιων δικαιωμάτων. Γιατί; Γιατί απαγορεύεται να κυκλοφορείς στην κοινωνία!!! Άμα ο Ρωμανός θέλει να πάρει πτυχίο, να το κάνει όπως κάθε άλλος κρατούμενος, χωρίς να ζητάει ειδική μεταχείριση για την πάρτη του. Επιπλέον όμως μου δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες για το παλικαράκι, κι όποιος καταφέρει να μου τις λύσει κερδίζει Σ/Κ στον Ευαγγελισμό, γιατί πού να τρέχω να το βρω.

1. Ρε μάστορα, τελικά έχεις αποφασίσει αν είσαι πολιτικός κρατούμενος ή όχι; Μήπως να σου πάρω τώρα στη γιορτή σου έναν Χρόνη Μίσσιο να διαβάσεις, να δεις τη διαφορά; Να μορφωθείς δεν θες στο κάτω κάτω; Ξεκίνα με το να ανοίξεις κανά βιβλίο να ξεστραβωθείς και να προβληματιστείς. Ίσως, ίσως λέω εγώ, να σε βοηθήσει να ξεμπλέξεις και μερικά πράγματα στο κεφαλάκι σου. Επιπλέον, δεν ξέρω αν στο είπαν οι συμπαθούντες σου, αλλά όταν τη μια λες πολιτικός, την άλλη ποινικός, την τρίτη συμπαθών, την τέταρτη σφυρίζεις κλέφτικα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μας εδραιώνεις την πεποίθηση ότι είσαι τρικυμία εν κρανίω και δεν πιστεύεις τελικά και σε τίποτα.
2. Αφού δεν σου αρέσει η Δημοκρατία μας και η εν γένει κοινωνία μας, την οποία μάχεσαι και αντιμάχεσαι, και μας δηλώνεις το μίσος σου κάθε τρεις κι εκάστη και μπλα μπλα μπλα και μπίρι μπίρι, πράγμα που είναι δικαίωμά σου προφανώς, όσο δεν κακοποιείς τους γύρω σου, γιατί στο διάολο σκοτώνεις τον εαυτό σου για ένα πτυχίο- αναγνώριση από την σάπια καπιταλιστική κοινωνία μας; Μήπως δεν ξέρεις ότι μπορείς να μορφωθείς και να καλλιεργηθείς και αλλιώς; Μήπως επειδή ο διακαής σου πόθος δεν είναι όντως οι σπουδές και η μόρφωση, αλλά το ότι μπήκες φυλακή και σφίξανε τα πράγματα; Μήπως πάλι αποφάσισες να αυτοηρωποιηθείς για λόγους που κάνουν συνειρμό μέσα στο δικό σου κεφάλι; Μήπως επειδή δεν σου πέρασε αλλιώς αυτό που ήθελες και το έριξες στον οίκτο της σαπροκοινωνίας;

Αυτά και άλλα πολλά με τον πιτσιρικά, και εύχομαι να μην ξανακούσω ποτέ το όνομά του. Υπάρχουν και άλλα, προβληματισμοί, απορίες και σχόλια, αλλά είπαμε να ασχοληθούμε μόνο με το επίμαχο θέμα των σπουδών.

Και περνάω στο δεύτερο μέρος αυτού του post- σεντόνι υπέρδιπλο με παπλωματοθήκη και δώρο 2 μαξιλάρια, μιας και πλησιάζει του Αγίου Γρηγορόπουλου (βοήθειά μας) και θα ξαναγίνει του κακού χαμού, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας να πω και δυο λογάκια στα αριστεροφασιστάκια.

Μάγκα της πλατείας, τί έγινε πάλι και ξύπνησες από το λήθαργο, ήρθε κάτω από το καμένο άγαλμα κανας επαναστοπατέρας και σου μάζεψε τα τριφύλλια; και τί ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις όταν κλείνεις δρόμους, καις κάδους, αυτοκίνητα, λεωφορεία και αδέσποτα που έχουν την ατυχία να περνάνε; Ποιός κερατάς σου είπε ότι έτσι βοηθάς το Ρωμανό να διεκδικήσει τα δικαιώματά του; Σ' αυτόν να πας να βάλεις φωτιά.

Πρώτον, ντουγάνι, άμα θες να βοηθήσεις τον πιτσιρικά, πιές καναν μπάφο λιγότερο και κάνε έρανο να του προσλάβεις σοβαρό συνήγορο κι όχι από αυτούς που αντί να διαβάζουν ποινική δικονομία αράζουν στα πεζούλια μαζί με σένα και τον Τζόνι το Μαύρο. Εντάξει, είσαι γνωστός ηλίθιος, αλλά τόση μαλακία πια δεν δικαιολογείται.

Δεύτερον, γιαλαντζί επαναστάτη, σε ποιό σύμπαν διεκδικείς τα δικαιώματα οποιουδήποτε με το να βιάζεις από τα αφτιά τα δικαιώματα όλων των άλλων; την Τετάρτη το απόγευμα ήμουν μποτιλιαρισμένη στην Ακαδημίας 2 ώρες και 45', ενώ από τα στενά των Εξαρχείων έβγαιναν τρομοκρατημένοι πολίτες. Πολίτες, ούγκανο, ούτε μπάτσοι, ούτε Υπουργοί. Κι άντε, για μένα, πες, ταλαιπωρήθηκα λίγο αλλά οκ, οι άλλοι τρόμαξαν πολύ, πάλι οκ (που δεν είναι). 3 οχήματα παραπίσω μου βρισκόταν κολλημένο ασθενοφόρο που μετέφερε επείγον περιστατικό. Ξέρεις, με φάρους, σειρήνες και τα τοιαύτα αναμμένα. Ο άνθρωπος που ήταν μέσα δεν είχε δικαιώματα; Την ώρα που καιγόταν ο κώλος του να φτάσει στο πλησιέστερο νοσοκομείο λες να τον ένοιαζε για τον Ρωμανό και την ανία που σε δέρνει;;; Αν δε το ξέρεις μάθε το, δεν έχεις μόνο εσύ και οι όμοιοί σου δικαιώματα, έχω κι εγώ που σου κατέβασα 4 τέμπλα, και το παιδάκι που ήταν μέσα στο λεωφορείο και θα έχει χρόνια εφιάλτες με τη μούρη σου και μολότωφ, κι ο τύπος μέσα στο ασθενοφόρο που έπρεπε να φτάσει στον τεχνητό νεφρό ή ό,τι άλλο! Κι όταν μας πατάς τα δικαιώματα τόσο βάναυσα, αυτομάτως δίνεις το δικαίωμα στον καθένα μας να ανταποδώσει τα ίσα παίρνοντας ένα καδρόνι για να ανοίξει την άδεια σου κεφάλα στη μέση.

Έχω το δικαίωμα να μην καις το αυτοκίνητό μου ή τη Δημόσια περιουσία που πληρώνω με τα λεφτάκια μου ως φορολογούμενος πολίτης, το δικαίωμα να κυκλοφορώ όπου, όπως και όποτε θέλω, χωρίς να φοβάμαι και να πηγαίνω στη δουλειά μου όταν βιάζομαι. Αφού καίγεσαι τόσο πολύ για τα δικαιώματα του ατόμου, γιατί αγνοείς τα δικά μου γαμημένα συνταγματικά δικαιώματα, αναρχοαυτόνομο παπάρι?

Πρόσεχε, γιατί έβαλα καδρόνι στο πορτ- μπαγκάζ. Και πάνω γράφει το όνομά σου....

Υ.Γ. Επειδή γνωστή εταιρία τηλεφωνίας παίρνεται, η σύνδεσή μου θα ξανάρθει στις 17/12. Έως τότε, θα απαντώ στα σχόλια όταν και όπως μπορώ. Ζητώ την κατανόηση :)

Τέλος εποχής...

Επειδή είμαι σίγουρη ότι όλοι σας ανησυχείτε για το προσωπικό μου άστεγο δράμα, μην τυχόν και χρειαστεί να σας κατσικωθώ στο σβέρκο (και στο σπίτι) για Χριστούγεννα, το σωστό είναι να σας ενημερώσω για τις τελευταίες εξελίξεις του έπους.

Λοιπόν, βρέθηκε σπίτι, όχι 60 τετραγωνικών αλλά 80 τελικά, το οποίο από τις 5/12 θα στεγάζει την απίστευτη προσωπικότητά μου σόλο. Καθώς όμως άραξα αυτή τη στιγμή με το ποτάκι μου ανάμεσα σε χαρτοκιβώτια Νουνού και πράγματα συσκευασμένα, αναδύθηκε από μέσα μου μια μελαγχολία. Έφτασε το οριστικό τέλος μιας μαγικής εποχής και πρέπει να το πάρω απόφαση. Ο συγκάτοικος υπήρξε στη ζωή μου ένα κεφάλαιο που έχει κερδίσει με το σπαθί του μια αναφορά όταν θα βραβευτώ με Νόμπελ μπουρδολογίας, μέχρι τότε όμως θα διηγηθώ τη μικρή μας ιστορία εδώ, γιατί σιγά που θα τη γλύτωνε το ρεμάλι.

Με το συγκάτοικο γνωριζόμαστε εξ απαλών ονύχων που λένε. Υπήρχαμε ο ένας στη ζωή του άλλου ανέκαθεν, ή μάλλον υπήρχε αυτός στη δική μου ζωή ανέκαθεν, γιατί μου ρίχνει και 2 χρόνια που δεν ξέρω πώς την πάλευε χωρίς εμένα να συνδράμω τις μαλακίες του.

Από μικρός με βασάνιζε με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί ένα παιδάκι. Επειδή κάθε μέρα όλη μέρα ήμασταν βιζαβί κι αλαμπρατσέτα, είχε και μπόλικες ευκαιρίες το κάθαρμα. Τελείως ενδεικτικά θα αναφέρω ότι απαγχόνισε το παιδικό μου αρκουδάκι από το πολύφωτο του δωματίου μου την ώρα που κοιμόμουν, για να είναι το πρώτο πράγμα που θα έβλεπα μόλις άνοιγα τα όμορφα ματάκια μου, έβαλε φωτιά στα μαλλιά μου με την λαμπάδα Donatello και 2 χρόνια μετά που ξαναμάκρυναν τα μαλλιά επανέλαβε το πείραμα με τη λαμπάδα Spiderman γιατί δεν είχε κρατήσει σημειώσεις. Όπως αντιλαμβάνεται ο μέσος λογικός άνθρωπος, από τότε που έμαθα να μπουσουλάω έμαθα και να αμύνομαι, γνώση που μου φάνηκε πολύ χρήσιμη στη ζωή και την οφείλω αποκλειστικά και μόνο στην αφεντομουτσουνάρα του.

Κάποια στιγμή εκεί γύρω στα 18 οι δρόμοι μας χώρισαν λόγω σπουδών σε άλλες πόλεις. Για 12 περίπου χρόνια συναντιόμασταν 4-5 φορές το χρόνο και καθένας μας ακολουθούσε το δικό του μονοπάτι προς την ουσιαστική ενηλικίωση. Μέχρι τις αρχές του 2011, χρονιά σταθμό για την ιστορία της ανθρωπότητας, σημειώστε την για να ξέρετε ποιόν να σκυλοβρίζετε στο μέλλον.

Τον Ιανουάριο του 2011 συνέβη το εξής συγκλονιστικό. Εγώ, πηγμένη σαν κασέρι στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να μετακομίσω στην Αθήνα εξαιτίας μιας φαινομενικά ενδιαφέρουσας επαγγελματικής πρότασης. Ο συγκάτοικος, ο οποίος ουδεμία επαγγελματική σχέση έχει με εμένα, ήταν ήδη 6 μήνες στην Αθήνα για τις ανάγκες της δικής του καριέρας. Τότε μας είχε φανεί και τους δύο λογική η κίνηση να με φιλοξενήσει προσωρινά 2-3 βδομάδες μέχρι να βρω σπίτι, μιας και του περίσσευε ένα άδειο υπνοδωμάτιο. Κι επειδή ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, κάθομαι τώρα και το φιλοσοφώ καθισμένη στον καναπέ κι όχι σε κούτα, ας μην είμαστε και μελοδραματικοί. Βρήκα σπίτι, απλά το καθυστέρησα λίγο γιατί είμαι επιλεκτική. Τότε, όμως, πριν από 3 χρόνια, δεν ήξερα τί με περίμενε...

Από την αρχή της συγκατοίκησης άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Διότι ως ενήλικες είχαμε γίνει πανομοιότυπα τσογλάνια, αποδεικνύοντας περίτρανα τη θεωρία ότι τα πρώτα σου χρόνια στη ζωή είναι καθοριστικά για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σου, ανεξάρτητα από εμπειρίες που σε διαφοροποιούν στις λεπτομέρειες. Κοινώς όσα μυαλά κουβαλάω εγώ, άλλα τόσα κουβαλάει κι αυτός. Κι από σχεδόν αξιοπρεπείς ενήλικες χώρια γίναμε ντιπ κοπρίτες παρέα.

Η εμπειρία της συγκατοίκησης με άντρα με τον οποίο δεν είχα ερωτική σχέση ήταν πολλαπλά εκνευριστική και επιμορφωτική και για τους δυο μας. Σήμερα θα προσπαθήσω να κάνω μια καταγραφή σε όλα τα νέα πράγματα που με δίδαξε την τελευταία τριετία, γιατί τί τον δίδαξα εγώ εκτός από το να σκύβει για να αποφύγει Γνωστής Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, ή αλλιώς Γ(Α)ΤΙΑ δεν ξέρω.

1. Πώς να μετατρέπω τα πάντα σε αγώνα.

Από το Battlestar Galactica έως το Zuma όλα μα ΟΛΑ μπορούν να είναι ανταγωνιστικά. Μέχρι και τα puzzle. Το αποδεικνύουν άπειρες σάπιες εργατώρες συννεφιασμένων Κυριακών.

2. Δεν πεθαίνεις όταν τα πιάτα μένουν άπλυτα 2 μέρες στο νεροχύτη.

Σοβαρά, δεν παθαίνεις τίποτα και η Γη συνεχίζει να γυρίζει. Δοκιμασμένο. Εμείς τα πλέναμε μέρα παρά μέρα, που ήταν η σειρά μου. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να αγοράσουμε πολλά ποτήρια, για να μην ξεμένουμε. Και Palmolive με ξύδι, το απολυμαντικόν.

3. Δεν παίζει να μείνει σοκολάτα στο σπίτι όπου στο διάολο και να τη βάλεις.

Με αποτέλεσμα όταν σε πιάνει η λιγούρα να μαλώνεις για το ποιός θα πάει περίπτερο. Το δικό μου το καμάρι έχει όσφρηση Γκέκα the Greek Hound για τη σοκολάτα. Τις βρίσκει παντού.

4. Ένας άντρας δεν πρόκειται ποτέ να σκοτιστεί για τίποτα αν δεν τον απειλήσεις με στέρηση σεξ.

Έχω δοκιμάσει κάθε άλλη απειλή που υπάρχει και μερικές που δεν υπάρχουν. Δεν έπιασε τίποτα. Το μόνο που έγινε ήταν ότι παραλίγο να τσιμπήσω καμιά ουρολοίμωξη από τους μύκητες στο μπάνιο, πριν ενδώσω και το (ξανα)καθαρίσω μόνη μου. Πούστη Freud, εσύ φταις.

5. Αν αποφασίσει να κουνήσει ποτέ τον κώλο του, θα στο χτυπάει μέχρι να λιώσουν οι πάγοι στο Βόρειο Πόλο. Τουλάχιστον.

Ειλικρινά, κάτι ωμές φακές και ένα σκούπισμα με ηλεκτρική τα πλήρωσα με γκρίνια χειρότερη κι από της μάνας μου όταν την πιάνει το σύνδρομο “Πότε θα παντρευτείς να κάνεις παιδιά- θέλω να γίνω γιαγιά- είσαι η μόνη που έμεινε γεροντοκόρη- μέχρι και η κόρη της κυρά Φροσύνης η λεσβία έκανε παιδί- πότε θα σταματήσεις να μας ντροπιαζεις”. Άσε που με το καλώδιο της ηλεκτρικής μου έσπασε το παλιό λάπτοπ. Αλλά ξηγήθηκε με καινούριο+ τεχνική υποστήριξη μέχρι να σταματήσει τη γκρίνια. Δηλαδή για πάντα.

6. Οι 35+ άντρες ή δεν θα έχουν καθόλου μαλλί στο κεφάλι τους (σύνηθες) ή θα μαδάνε χειρότερα κι από τη Λουκρητία σε οίστρο (η περίπτωσή μας).

Τρίχες, τρίχες, τρίχες παντού. Στο μπάνιο, την κουζίνα, τον καναπέ. Κοντές μαύρες. Άρα δεν είναι δικές μου.

7. Ό,τι ψάχνεις και δεν βρίσκεις είναι μέσα στο συρτάρι με τις κάλτσες του.

Τώρα με τη μετακόμιση γέμισα 2 μεγάλες κούτες με δικά μου πράγματα που έβγαλα από αυτό το συρτάρι. Ενδεικτικά, τσιμπιδάκια, λαστιχάκια μαλλιών, αναπτήρες, ένα κραγιόν μου που είχα χάσει, μια οδοντόβουρτσα που αναζητεί ιδιοκτήτη και ένας λαγός για στιφάδο. Τις κάλτσες του πού τις έβαζε, απορώ.

Άντε ρε συγκάτοικε, πάμε για νέες περιπέτειες. Θα μου λείψεις κάθαρμα, αλλά παρηγοριέμαι που σε αφήνω σε καλά χέρια. Ούτως ή άλλως οι βίοι μας είναι συγκλίνοντες. Εδώ θα είμαστε πάντα. 

5 τύποι αντρών που δεν παίζει να γαμήσουν ποτέ.

Καλησπέρες καλησπέρες, τα προχθές προκλήθηκα σε θανάσιμη μονομαχία από έναν φίλο στο Skype κι έτσι αποφάσισα να δώσω στον κόσμο άλλη μια δόση κακιασμένης σοφίας. Εκεί που ήμουν στη δουλίτσα μου και καντήλιαζα τους υπόλοιπους στο γραφείο μπας και κουνήσουν τον κώλο τους, σκάει μύτη στο skype ένας πονεμένος στα 35+ που έφαγε χυλόπιτα από μια πιτσιρίκα κι εκεί που γκρίνιαζε ρωτάει το κλασικό εικονογραφημένο «ΜΑ ΠΩΣ ΤΟΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΕΛΙΚΑ;» και προσθέτει «Αν μου πεις, θα σου βρω έναν τέτοιο». Όπως αντιλαμβάνεσαι αναγνώστα, αυτή είναι μια πρόκληση που δεν μπορούσε να περάσει έτσι απλά, οπότε πήραν φωτιά οι γραμμές και κανόνισα γυναικοπαρέα για να λύσουμε την απορία του ανθρώπου, να μην παιδεύεται. Και φυσικά, βγήκε λίστα. Τα 5 ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ προσόντα που πρέπει να έχει ένας άντρας εν έτει 2014 για να έχει ελπίδες να πηδήξει γυναίκα κι όχι κατσίκα. Υπάρχουν και προαιρετικά, αλλά αυτά άλλη φορά. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τα βασικά. Ή μάλλον με τους τύπους στους οποίους ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!

1.   Ο παντρεμένος ο λυσσάρης.

Η λέξη τα λέει όλα. Ο τύπος βγήκε παγανιά γιατί είναι η μοναδική φορά που έχει την ευκαιρία να γαμήσει εδώ και 10 χρόνια που γκάστρωσε τη συμβία του. Τα τελευταία χρόνια είναι της μόδας το ξενογαμείν. Όχι, γράψε λάθος, το ξενογαμείν πάντα ήταν αυτό που είναι. Της μόδας έχει γίνει να το διαφημίζουν, λες και πιάνουν τον παπά από τα καρύδια. Κι εκεί που πίνεις το ποτάκι σου με τη φίλη σου, έρχεται ο κάθε μαλακοκαύλης και σου πετάει καμακοατάκα υψηλής αισθητικής «Ξέρεις, σήμερα έχω ελευθέρας από τη γυναίκα μου (σ.σ. και μπορείς να γευτείς το κορμί μου)». Τι λες ρε ταραμά, σε βαρέθηκε η νοικοκυρούλα σου και είπες να ξεχαρμανιάσεις; Κι αυτό είναι δώρο Θεού για τις γυναίκες; Πάρε το τουλουμπάκι σου και πάνε να μελώσεις αλλού, μην πιάσω τα κονσερβοκούτια που μου έμειναν από τον εμφύλιο και αποχαιρετιστείτε άπαξ δια παντός.

Αντιμετώπιση: Πες του με αθώο ύφος «Αυτή την ώρα και η γυναίκα σου τα ίδια περίπου λέει σε έναν πιτσιρικά». Δεν παίζει να του ξανασηκωθεί. Ποτέ. Θα κάνεις κι ένα καλό στην ανθρωπότητα.

2.   Ο  άεργος ο ξυσαρχίδας

Ακόμη κι αν σου άφησε ο μπαμπάς ο εργολάβος του ’80 τρεις συνοικίες να νοικιάζεις ρε, χέστηκα, άμα όλη μέρα ξύνεσαι το μόνο σίγουρο είναι ότι αντί να έχεις κάτι καλαμπαλίκια ΝΑ (με το συμπάθειο), είσαι ένας μπαμπάκιας που σε καταχεριάζω με ένα μόνο χέρι. Εδώ είναι ζούγκλα και Α αρσενικά είναι αυτά που πιάνουν την πέτρα και τη στύβουν, οπότε αυτά θα ζευγαρώσουν πρώτα. Αν περισσέψει καμία κότα από αυτούς θα σου στείλουμε κι εσένα να πάρει ρεπό το δεξί σου χέρι. Μέχρι τότε παίξε με τα lego σου και σύρσου πίσω στη μήτρα σου, που είναι ζεστά και ήσυχα. Άμπαλε.

Αντιμετώπιση: Κάνε χαβαλέ. Ο τύπος είναι τόσο τελειωμένος που προσφέρεται για ατελείωτο δούλεμα. Και εντελώς ακίνδυνος. Άμα δεν παίζει τίποτα ενδιαφέρον, καλός είναι για 7’, μέχρι να βαρεθείς τη μαλακία του και να τον στείλεις.

3.   χιουμορίστας ο κρυόκωλος

Οκ, το πήρες απόφαση ότι όσο μοιάζουμε εμείς με τις γκόμενες που βλέπεις στις τσόντες σου, τόσο μοιάζεις κι εσύ με τις φαντασιώσεις μας. Και αποφάσισες να χρησιμοποιήσεις άλλα μέσα για καμάκι, αφού οι κοιλιακοί δεν βοηθάνε. Αυτό στο δίνω, ορθά το σκέφτηκες. Το χιούμορ τι σου έφταιξε και του άλλαξες τα πετρέλαια πασά μου; Δεν το ‘χεις αφού, αντί να με κάνεις να γελάω με κάνεις να ξερνάω το pornstar martini μου πάνω στη μπάρα. Τα «ανάλαφρα αστεία» σου είναι προσβλητικά και ο «πνευματώδης λόγος σου» μόλις ένα σκαλί πιο πάνω από χιμπαντζή. Και συνεχίζεις να τα λες παρόλο που σε έκοψα από την άλλη άκρη και σου γύρισα την πλάτη χωρίς ούτε μια καλησπέρα. Πάνε ξάπλωσε κάτω από την καρυδιά και περίμενε να ψοφήσεις και να γίνεις λίπασμα. Αλλά, κυρίως, κλείσε το στόμα σου!!!   

Αντιμετώπιση: Χτύπα τον. Με ό,τι βρεις μπροστά σου. Τασάκι, μπουκάλι, ρόπαλο, τον μπάρμαν. Πρέπει να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης αν θέλουμε να προχωρήσει λίγο η ανθρωπότητα γενικά και οι σχέσεις ειδικότερα.

4.   ο Δημοσιοσχετίστας ο κανίς

Κλασικός τύπος βοδιού που συμφωνεί με τα πάντα. Άμα τον 15αύγουστο του πεις ότι έξω χιονίζει θα σου απαντήσει «ναι μωρό μου, το έχει στρώσει από το πρωί». Δεν μπορείς να συνεννοηθείς με την καμία, ο τύπος έχει προσωπικότητα πιο επίπεδη κι από πεδιάδα της Καλαχάρι. Και φάτσα χειρότερη από τις νυφίτσες που ζουν εκεί. Δεν μπορείς καν να βρεις τίποτα να γράψεις για την πάρτη του, τόσο αδιάφορος. Λέει σε όλα ναι και ο διάλογος προχωράει 3cm/αιώνα. Με τι να σε ανάψει μετά, με στουπί και μπουκάλι; Δεν έχει καμία ελπίδα.  

Αντιμετώπιση: Τρέλανέ τον. Πες του ό,τι κατεβάσει το κρανίο σου γενικώς για να διασκεδάσεις. Εγώ αυτό έκανα. Ο τύπος είναι ντιπ χαζοκαύλης. Πες του μια ιστορία ότι εσύ έχεις 10 χρόνια σχέση αλλά είσαι παρθένα γιατί στο χωριό σου κρεμάνε ακόμη σεντόνι, ενώ είσαι ντυμένη με δερμάτινο φόρεμα και κόκκινη γόβα. Θα το πιστέψει, στο εγγυώμαι.

5.   Ο αιώνιος έφηβος (μη χέσω) ο μπεμπές

Καλό το pro μεγάλε, αλλά άμα καίγεται ο κώλος μας κι εσύ εκεί, ανίκανος να σοβαρευτείς για 4’’, ε, σάλτα και γαμήσου, να δει χαρά και κανένας από τους από πάνω. Άμα θέλω να νταντεύω μούλικα πάω να δω τα ανίψια μου, να τους φύγει και ο καημός. Εσένα τι να σε κάνω ρε καυλάμπουρα; Να βλέπουμε μαζί το Μουντιάλ; Άμα σας χώσουν 2-3 γκολάκια αφού ούτε κούκου δεν σου κάνει. Ή να πάρουμε τα αυτοκινητάκια μας και να πάμε να παίξουμε στο πάρκο; Μπας και χτυπήσω καναν γκόμενο που το δουλεύει το εργαλείο; Άντε, σύρε στη σπηλιά σου κι εσύ κι άναψε 2 τρίφυλλα.

Αντιμετώπιση: Δωσ’ του ένα Xbox να ‘χει να πορεύεται και σήκω φύγε. Δεν θα το καταλάβει.

Και, φίλε, την αμοιβή μου την περιμένω με κορδελίτσα, ευχαριστώ. Αλλιώς, ξέρω πού μένεις….

Υ.Γ. Το ξέρω, πάλι όλοι «δεν θα είστε τέτοιοι». Είστε.

Υ.Γ.2 Να χαμογελάτε όταν κοροιδεύετε τους χαζούς.