Ηώς

 

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πού τον θυμήθηκα τώρα τον blogger, έ? Δίκιο έχεις αγαπητέ αναγνώστα. Τον θυμήθηκα ένα βροχερό βράδυ Σαββάτου, δηλαδή χθες, που όπως λέμε έβρεχε μονότονα κι εγώ ήμανε καθισμένη σε μια μισοσπασμένη καρέκλα στο γραφείο με το πόδι πάνω στο tower του desctop και έπρεπε να περιμένω να ξημερώσει για να μπορέσω να την κάνω με ελαφρά.

24 ώρες εγκλεισμού στο γραφείο σε υποχρεώνουν να κάνεις πολλά πράγματα, ιδιαίτερα όταν είσαι άστεγος και πονάς επειδή σε χτύπησε αμάξι στο γόνατο και από πάνω δεν έχεις λεμόνια για την τεκίλα. Τις πρώτες 2 ώρες καθαρίζεις και συμμαζεύεις (αν έχεις γόνατο- εγώ δεν είχα και μου πήρε 4 ώρες). Μετά έβγαλα όλη την καθυστερημένη δουλειά που είχα μαζί μου (άντε, φάγαμε και άλλο ένα τρίωρο με αυτά). Μετά, τί κάνουμε; Παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους, μπας και φιλοτιμηθεί κανείς να έρθει και να φέρει και κανα ρημαδολεμόνι. Τζίφος. Σαββατιάτικα όλοι είναι με τα έτερα ημίσεα ή σαπίζουν ή γκομενίζουν. Και καλά κάνουν. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες, αλλά το σπίτι σου είναι 2 νομούς μακριά, το έτερον ήμισυ κάπου στην Κίνα βρίσκεται και οι γκόμενοι νέας κοπής είναι μαλακοκαύληδες και άμα σου σπάσουν τώρα κι αυτοί τις ωοθήκες θα αρχίσεις να ουρλιάζεις. Οπότε, φιλοσοφείς τη ζωή σου. Μετά βαριέσαι και φιλοσοφείς τις μαλακίες σου. Μετά βαριέσαι ακόμη περισσότερο και τότε είναι η στιγμή που μπαίνεις στο ίντερνετ…

Πρώτα απ’ όλα, βάζεις ράδιο. Άδεια είναι η οικοδομή, ποιόν θα ενοχλήσεις; Δώσε φωνή κοριτσάρα μου, να γουστάρουμε λίγο! Ωραία, πάει αυτό. Ξεκινάς με τις ειδήσεις, με τις εφημερίδες, το φατσομπούκι, με ό,τι γουστάρεις και διαβάζεις εν πάσει περιπτώσει. Πόσο σου πήρε; άλλες 3 ωρίτσες; Τί στο διάολο θα κάνεις άλλες 14 ώρες;; Αυτός ο καναπές δε χωράει ούτε τον κώλο μου καλά καλά, όχι και το μπανταρισμένο πόδι μαζί. Χε χε χε… τώρα έρχεται ο blogger!

Με έπιασε μια νοσταλγία, τί να κάνω; Θες η βροχή στα τζάμια, θες η έλλειψη παυσίπονου, διάβασα όλο το blog μου ξανά. Διάβασα όλα τα blog που μου άρεσαν ξανά. Κι ας είναι ανενεργά. Κάποιοι από σας θα δείτε επισκέψεις στα στατιστικά. Συνειδητοποίησα ότι μου ‘χει λείψει αυτό το κορίτσι. Και οι άλλοι. 8 χρόνια είναι αρκετά για να έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Γάμοι, γεννητούρια, βαφτίσια, θάνατοι, μεταναστεύσεις, Covid, ο κόσμος πια είναι αλλιώς. Εμείς όμως; Κι εμείς. Στην επόμενη δεκαετία μας, με άλλες υποχρεώσεις και πιέσεις. Πού είναι εκείνα τα ωραία τα παιδιά; Ε, λοιπόν ΕΔΩ. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Άντε, να δω πόσοι ζείτε ακόμη στη bloggoσφαιρα.

Υ.Γ. το ξέρω ότι όλοι πια προτιμάτε τα βιντεάκια του γιουτιούμπι, αλλά αρνούμαι. Και δεν έχω χρόνο. Και χέσε με που θα γίνω σκηνοθέτης στη μέση ηλικία. Θα το πάω Old School, έστω και μόνη μου.

Υ.Γ.2 Όταν ζορίζεστε επαγγελματικά, τσακίστε ένα γόνατο και κλειστείτε στο γραφείο μακριά από παιδιά, σκυλιά, γατιά και όλο τον κόσμο. Τελειώνουν όλες οι εκκρεμότητες μαγικά και μένετε πιο καθαροί από το χιόνι. Και επαγγελματίες! Από βαρεμάρα, αλλά επαγγελματίες.

Υ.Γ.3 Συνεχίστε να κοροιδεύετε τους ηλίθιους... Το αξίζουν! 

Και το απαραίτητο τραγουδάκι μας από τον γιουτιούμπι...

https://www.youtube.com/watch?v=usN-pKfw6Q8