30/1/10

είχα ξεχάσει πώς είναι η γνήσια ψυχαγωγία



Και το θυμήθηκα χθες βράδυ. Μαγικός  ο Μανώλης Λιδάκης στην πρεμιέρα του στην Αποθήκη του Μύλου. Μαζί με την Νάντια Μπουλέ (πολύ καλή φωνή αυτή η κοπέλα, πρώτη φορά χθες την άκουσα), τον Γιάννη Σπάθα και άλλους 8 μουσικούς έφτιαξαν μια βραδιά απλά ονειρική. Καμπανιστές φωνές, άψογες ερμηνείες και ωραία μουσική. Ε, τί άλλο θέλει κανείς για να φτάσει τα αστέρια;
Στριμωγμένοι σε κλαμπ, μπαράκια και καφέ, ψελλίζοντας τις ίδιες και τις ίδιες ανοησίες της στενοκέφαλης καθημερινότητάς μας και παίζοντας ανόητα παιχνιδάκια με το αντίθετο φύλο, ξεχνάμε τελικά πώς είναι η γνήσια ψυχαγωγία.......
Για όσους θέλουν να την ξαναθυμηθούν, συστήνω ανεπιφύλακτα να περάσουν μια βόλτα από την Αποθήκη.

29/1/10

Ανέκδοτα

Τί κοινό έχουν ένας παντρεμένος κι ένας ελεύθερος; 
- Και οι δύο νομίζουν ότι ο άλλος πηδάει.


Πώς μπορείς να τρομάξεις έναν άντρα;
- Κρύβεσαι πίσω του και του πετάς ρύζι. 


Γιατί οι πενηντάρηδες από την πρώτη μέχρι την δεύτερη φορά ιδρώνουν;
-Γιατί μεσολαβεί το καλοκαίρι

24/1/10





Το πόσο μου αρέσει αυτό το γκρουπάκι δεν λέγεται....
Και το τραγούδι το συγκεκριμένο βέβαια

22/1/10

Άντε πάλι κλειστή η Εθνική....

Έχοντας ζήσει από κοντά τα αγροτικά προβλήματα επί σειρά ετών, θα ήθελα κι εγώ να σχολιάσω αυτήν την απίστευτη σαχλαμάρα που βλέπουμε κάθε τρεις και λίγο και μας την πασάρουν ως διαμαρτυρία. Γάλατα χύνονται στους δρόμους, φρούτα και λαχανικά πετιούνται στις χωματερές. Στους δρόμους επίσης παρατάσσονται ολοκαίνουρια και γυαλισμένα τρακτέρ, παρακωλύοντας την κυκλοφορία μιας ολόκληρης χώρας. Ναι, τους εκμεταλλεύονται τους αγρότες σήμερα, τους έχουν υπό ομηρία με τις επιδοτήσεις, τα "σπασμένα" δικαιώματα και τον καθορισμό τιμών από τη Λάρισα. Αλλά φταίνε και οι ίδιοι για το χάλι τους. Φταίνε και παραφταίνε. Γιατί κι αυτοί οι ευλογημένοι είναι τελείως ερασιτέχνες στη δουλειά τους. Δεν ξέρουν ούτε πού καλλιεργούν τί, ούτε γιατί. Επειδή απλά έτσι τους είπαν, χωρίς να εξετάζουν καν ποιά καλλιέργεια είναι κατάλληλη για τα χωράφια τους. Έχουν γίνει αναδασμοί, σχεδόν σε όλη την Βόρεια Ελλάδα εξ όσων γνωρίζω, και αυτοί στην κοσμάρα τους. Αντί να ενοποιήσουν τις καλλιέργειες για να μειώσουν το κόστος, πετάνε αετό και με μακριά καλούμπα μάλιστα! Κάθονται και σκοτώνονται για δυο στρέμματα γη. Βάζουν μέσα στον ΟΓΑ την κάθε θείτσα που δεν έχει δουλέψει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ και γκρινιάζουν για τα χάλια του ταμείου και για τις χαμηλές συντάξεις. Δεκαετίες τώρα οι συνδικαλιστές τους τους πίνουν το αίμα με το καλαμάκι και πάνε και τους χρυσώνουν στην κυριολεξία. Στο χωριό μου οι συνδικαλιστές έχουν μαζέψει χρήμα και για τα εγγόνια τους, με κάτι καλλιέργειες της πλάκας. Και η συντριπτική πλειοψηφία της αγροτικής τάξης ΠΕΙΝΑΕΙ! Δουλεύουν σαν τα σκυλιά, και κάθε χρόνο βγαίνουν ολοένα και πιο χρεωμένοι. Και πάνε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους πάντα με τον ίδιο μαλακισμένο τρόπο... κλείνοντας τους δρόμους. Όχι ρε παιδιά, δεν θα βγάλετε τίποτα κλείνοντας τις Εθνικές οδούς πέρα από το να κάνετε μάγκες τους συνδικαλιστές σας (ονόματα δεν λέμε, όλοι τους ξέρουμε λίγο πολύ). Διεκδικήστε αυτά που σας αξίζουν νόμιμα και με την αξιοπρέπεια που σας αρμόζει. Ναι, να ζήσετε αξιοπρεπώς, δεν λέει κανένας όχι, σας αξίζει μέγιστος σεβασμός, αλλά μάθετε επιτέλους πώς να δουλεύετε. Έχω φίλους αγρότες που βγάζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα ακόμη κι αν αφαιρέσουν τις επιδοτήσεις και λοιπά συναφή. Αλλά είναι άνθρωποι που έβαλαν και λίγο το μυαλουδάκι τους να δουλέψει, παραδειγματίστηκαν από συναδέλφους τους στο εξωτερικό κυρίως και μελέτησαν τη δουλειά τους. Αυτοί θα επιβιώσουν. Αν δεν γίνετε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες, λυπάμαι αλλά θα χάσετε. Τέλος, μην πετάτε τα προϊόντα σας και μην κλείνετε τους δρόμους. Η άσκοπη ταλαιπωρία όλων των άλλων πολιτών δεν θα σας προσφέρει τίποτα. Εμείς θα χάνουμε ολοένα την υπομονή μας κι εσείς το δίκιο σας και τη συμπάθειά μας.

20/1/10

5 τρόποι για να ρίξεις μια γκόμενα περιορισμένης ευθύνης (και χρήσης)

Υπάρχουν ορισμένες αξίες στο χρόνο για το πώς να ρίξεις μια γκόμενα. Μετά από μακροχρόνια έρευνα σε μπαράκια, κλαμπ, καφέ, εστιατόρια και ταβερνεία ποικίλλων επιπέδων, αφού καταναλώθηκαν τόνοι φαγητού, άπειρα φλιτζάνια καφέ και κάπως λιγότερα ποτά, τα άρρενα ανήσυχα (και ανησυχητικά) μέλη της ερευνητικής μας ομάδας κατέληξαν στους 5 πιο δημοφιλείς χαρακτήρες που μπορεί να προσποιηθεί κάποιος για να ρίξει μια γκόμενα. Προσοχή!!! Επιβάλλεται να διαλέξετε έναν τρόπο κάθε φορά. Όσοι τους δοκίμασαν όλους μαζί απέτυχαν οικτρά, σε κάποιες δε περιπτώσεις και επώδυνα.
1) Λάκης ο Γλυκούλης
Ναι, κάποιες γυναίκες πέφτουν κι έτσι. Θέλουν άντρες τρυφερούς, γεμάτους ευαισθησίες για να κλαίνε μαζί όταν ο Bruce Willis πυροδοτεί τη βόμβα στο τέλος του Αρμαγεδδώνος. Θα τις αναγνωρίσεις με την πρώτη ματιά είναι καλές, γλυκές, συνήθως ξανθές με ροζ αξεσουάρ και οι αγαπημένες τους λέξεις λήγουν σε -ίτσα και -ούλι (αγκαλίτσα, γλυκούλι κλπ). Πες τους ότι ακούς ακόμη Berlin και Gary Moore, ότι η αγαπημένη σου ταινία είναι το Sweet November, ότι κάθε βράδυ κλαις όταν σκέφτεσαι όλα τα αδέσποτα κουταβάκια στους δρόμους. Προς Θεού, απέφυγε να τις πάρεις αγκαλιά όλο το βράδυ διότι πρώτον θα πιαστεί το μπράτσο σου και δεύτερον μετά δεν θα ξεκολλάνε με κανένα φτύσιμο.

2) Πληγωμένος πλην τίμιος Άντρας (με κεφαλαίο Α)
Όλες οι γυναίκες κρύβουν μέσα τους στοργή, τρυφερότητα και αγάπη για τα πληγωμένα αδέσποτα αυτού του κόσμου. Απλά δεν μπορούν να αντισταθούν μόλις δουν ένα απροστάτευτο πλάσμα. Αν της πεις ότι μια γυναίκα σε πλήγωσε βαθιά και πιθανόν αγιάτρευτα θα κινήσεις αυτόματα την επιθυμία να σε αγκαλιάσει και να απαλύνει τον πόνο σου. Μην το παρακάνεις με την πρώην που σε πλήγωσε, διότι η υπομονή έχει όρια και θα καταλήξεις με το **** στο χέρι. Είπαμε περιορισμένης ευθύνης, όχι IQ γρασιδιού.

3) ο Dark Κnight
Είσαι ντυμένος στα μαύρα. Αλλά κατράμι λέμε. Την πλησιάζεις με σκοτεινό βλέμμα. Το δικό της είναι ονειροπόλο (όχι, μην μπερδεύεσαι, δεν είναι βλέμμα αγελάδας που κοιτάει το τρένο, ονειροπόλο είναι, ξέρεις, λίγο θολό, λίγο ακεντράριστο, έτσι). Της πετάς μια ατάκα που θα τη στείλει για ραδίκια χωρίς μαχαίρι, του τύπου "Είμαι νέος στην πόλη, μπορείς να μου δώσεις οδηγίες για να βρω το σπίτι σου;" και μετά σιωπείς. Αφήνεις το total black look να παίξει μόνο του. Αν είναι αρκετά ηλίθια, αυτό αρκεί για μια βραδιά ηδονής. Προαιρετικό είναι επίσης το βαθύ βλέμμα, συνοδευμένο από κάπως βαριά αναπνοή, που υπόσχεται πολλά (το ξέρω, είναι δύσκολο να πετύχει, πρόβες στον καθρέφτη).

4) ο Επιτυχημένος
Ναι, το χρήμα και η δύναμη είναι το καλύτερο αφροδισιακό!!! Πλησιάζεις με ύφος άκρατης αυτοπεποίθησης που φωνάζει από μακριά ότι έχεις κάνει μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Την παραμυθιάζεις όλο το βράδυ σχετικά με το πόσο αναγκαίος είσαι για την εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησής στην οποία εργάζεσαι (αν δεν ανοίξεις εσύ την πόρτα όντας θυρωρός, τότε κανείς δεν θα διαβεί τις πόρτες του οίκου) και με το πόσα λεφτά βγάζεις.  Σε δεύτερο επίπεδο δικαιολογείσαι για το Hyundai Getz που θα τη φορτώσεις, λέγοντας ότι η Porsche είναι για σέρβις και δανείστηκες το μικρό της κουνιάδας σου (να μωρέ, για την πόλη το πήρε), κι ας εσύ φτύνεις αίμα για να βγάλεις τη δόση. Εδώ δεν χρειάζεται καμία προσοχή. Ό,τι κι αν πεις το επόμενο πρωί θα φανεί η πραγματικότητα και θα φύγει τρέχοντας ούτως ή άλλως.

5) ο "μπορεί να μην έχω μεγάλη καρδιά, αλλά έχω μεγάλα προσόντα"
Είναι ψαρωτικό, Από όποια πλευρά και να το δεις, είναι ψαρωτικό. Αν στην κατάλληλη στιγμή και εφόσον χρησιμοποιείς κάποιον από τους άνω τύπους (ναι εδώ επιτρέπεται συνδυασμός) φροντίσεις να κάνεις (λεκτική) επίδειξη των προσόντων με τα οποία σε προίκισε η φύση (με ωραίο τρόπο πάντα), την έχεις προβληματίσει τα μέγιστα. Αρχίζει να αισθάνεται άβολα. Σκέφτεται "βρε, λες να μου έφεξε απόψε; Τί να κάνω, να πω ναι ή να μείνω με την απορία;" Πάνω στην απορία, την αφήνεις και φεύγεις με το τηλέφωνό της. Την καλείς μετά από 2 μέρες, ώστε να οργιάσει η φαντασία της, και είναι όλη δική σου. Για την επόμενη μέρα υπάρχουν δύο εναλλακτικές λύσεις. Είτε έχεις υπερβάλλει λίγο πολύ για τα... προσόντα, οπότε περιμένεις μπας και λειτουργήσει κάποιο από τα άλλα κόλπα, είτε η φύση έχει όντως υπάρξει γενναιόδωρη μαζί σου, οπότε έχεις αποκτήσει μια νέα καβάντζα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Καλοφάγωτες οι χαζογκόμενες, και μην ξεχνάτε: πάντα κάνουμε σεξ με προφυλάξεις, και χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό. Επίσης δεν κοροϊδεύουμε ποτέ φανερά όσους δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο εμείς. Καληνύχτα




16/1/10

Ο Καταναλωτισμός είναι απόλαυση

Ακούω και διαβάζω πολύ τελευταία σχετικά με τον υπερκαταναλωτισμό, πόσο μας φθείρει, ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, πρέπει να συγκρατηθούμε, κλπ κλπ κλπ......
Ως Υπερκαταναλωτισμός ορίζεται η τάση του σύγχρονου ανθρώπου να καταναλώνει σε υπερβολικό βαθμό αγαθά. Επομένως το θέμα είναι τί θεωρούμε υπερβολικό και τί όχι. Και αυτό είναι μια καθαρά υποκειμενική αξιολόγηση που εξαρτάται από το πόσο θέλουμε κάτι. Πριν ενάμισι χρόνο περίπου είχα μπουχτίσει να ξεσκονίζω και να μετακομίζω συνέχεια διάφορα μπιχλιμπίδια που αγόραζα κατά κόρον. Οπότε πήρα τη μεγάλη απόφαση. Να ιεραρχήσω τις ανάγκες μου έτσι ώστε να τις εξυπηρετώ πραγματικά. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό. Πρώτον ανακάλυψα την αποταμίευση (κι αυτό για τον περιορισμένης ευθύνης εγκέφαλό μου ισοδυναμεί περίπου με την ανακάλυψη του τροχού από την ανθρωπότητα) και δεύτερον έκανα πάνω από 2 μήνες να πατήσω το πόδι μου σε οποιοδήποτε κατάστημα πλην περιπτέρου και του μανάβικου της γειτονιάς (τόσο μου πήρε για να αδειάσουν ντουλάπια κουζίνας και καταψύκτης και να ξαναμπώ σε σούπερ μάρκετ). Έφτασα στην άλλη άκρη του ουράνιου τόξου, έγινα non shopper και βρήκα την υγειά μου που λένε.....
Μετά συνειδητοποίησα ότι έπληττα αφόρητα. Κάτι μου έλειπε, κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Μια αποφράδα μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο και μια φίλη μου ζήτησε να την συνοδεύσω σε μια βόλτα στην αγορά. Αυτό ήταν! Βρήκα τί μου έλειπε. Μου έλειπε η χαρά του shopping. Εντάξει, δεν έπεσα και με τα μούτρα, αυτό δεν το έκανα ούτε πιο πριν ούτως ή άλλως, αλλά πλέον ικανοποιώ τα μικρά μου καταναλωτικά βίτσια απενοχοποιημένα. Δεν κλέβω από κανέναν, πάντα ξοδεύω χρήματα που διαθέτω, ποτέ δανεισμένα ή προεξοφλημένα από κάρτες δάνεια κλπ (αυτό δεν είναι καταναλωτικό βίτσιο, είναι απύθμενη ανοησία) και σε τελική ανάλυση το χρήμα πρέπει να κινείται, και οι έμποροι δεν θα γίνουν κλέφτες.
Εντάξει, το ξέρω ότι δεν μου χρειάζεται πραγματικά το τρίτο ζευγάρι μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες που πήρα την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά το καταευχαριστήθηκα προχθές που τις φορούσα. 
Ο υπερκαταναλωτισμός υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει για τον απλούστατο λόγο ότι είναι διασκεδαστικό να ψωνίζεις. Από τη στιγμή όμως που βάζεις μέτρο το λήμμα στερείται της πρόθεσης και σερβίρεται ως καταναλωτισμός σκέτος. Αν το καλοσκεφτούμε, πόσες χαρές μας έχουν μείνει σε αυτή τη ζωή; Γιατί να μην τις απολαμβάνουμε; Η αξία τους τελικά είναι ατίμητη ;) 

15/1/10

Για την μοναξιά φταίει η οικονομική κρίση!!

Το άκουσα κι αυτό σήμερα και κόντεψε να μου ισιώσει το μαλλί. Διότι, ανέλυε κάποιος, για να μην είσαι μόνος, πρέπει να κάνεις δεσμό. Και για να κάνεις δεσμό, πρέπει να βγαίνεις για κάποιο διάστημα έξω με κάποια. Και αν βγαίνεις έξω και κερνάς την κοπέλα 3-4 φορές την εβδομάδα, δεν βγαίνεις οικονομικά. Άρα, φταίει η οικονομική κρίση για το γεγονός ότι είναι μπακούρι, κι όχι το ότι είναι ανισόρροπος.


Σοφόν το σαφές. Οπότε είπα κι εγώ να προτείνω κάποιες οικονομικές λύσεις στο πρόβλημα, για να δω τι δικαιολογία θα μου πει μετά.

Όταν προτείνει κάποιος ένα ραντεβού, συνήθως προτείνει σινεμά, φαγητό ή ποτό, σωστά. Σήμερα βρήκα τους πιο ανέξοδους τρόπους και για τα τρία, και επιφυλάσσομαι για πιο πρωτότυπες εναλλακτικές λύσεις.

Σινεμά

Απλό και κλασσικό. Αν δε είναι φοιτήτρια η κοπέλα ή κατέχει Κάρτα Πολιτισμού κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης η είσοδος στην αίθουσα Ολύμπιον είναι δωρεάν έως τις 15.00 και στο λιμάνι έως τις 13.00. Πρωινό σινεμά λοιπόν, θα κοστίσει περίπου 3€ για πατατάκια, και για τα 2 άτομα. Στην χειρότερη περίπτωση, εφόσον δεν μπορεί να περιμένει έως το φεστιβάλ κινηματογράφου, γνωστή αλυσίδα κινηματογράφων προσφέρει κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη εισιτήρια με 5,5€ με την συμπλήρωση μιας απλής αίτησης που σου δίνει μια κάρτα μέλους. Α, με την κάρτα μαζεύεις και πόντους για δωράκια (πχ κανένα αναψυκτικό κλπ). Οπότε, το ραντεβού για 2 κοστίζει 11€ άντε, και άλλα 5 για ποπκόρν, με 16€ εμφανίζεσαι extra large.

Φαγητό

Αν πρόκειται για μεσημεριανό φαγητό στο εργασιακό lunch brake, καφενεδάκι ΚΑΠΗ κάπου στην περιοχή της πανεπιστημιούπολης, προσφέρει και φαγητό καλομαγειρεμένο και σπιτικό στην απίθανη τιμή του 1,5€ το πιάτο. Συνεπώς ένα ορεκτικό, δύο κυρίως πιάτα και μια σαλάτα θα κοστίσουν 6€. Επίσης, γνωστό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, με στάση αστικού λεωφορείου ακριβώς μπροστά προσφέρει μπουφέ με 5€ το άτομο, συμπεριλαμβανομένου κι ενός ποτηριού κρασί. Σύνολο 2 ατόμων, 10€.

Αν πάλι δεν μπορεί κανείς να ξεμπλέξει το μεσημέρι, και αποφασίσει να βγει το βράδυ για φαγητό τα προαναφερθέντα δεν λειτουργούν. Λειτουργούν όμως πολλές και άψογες καντίνες, με βρώμικα σκέτη αμβροσία, τόσο στις Ανατολικές (μια νομπελίστρια μαμά που μας έβαλε 5-6 κιλά) όσο και στις Δυτικές συνοικίες της πόλης (πολύ μπούκοβο όμως μιλάμε, 2 μέρες κάνεις να ξαναφας). Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορώ να παραθέσω τιμές για τις εν λόγω καντίνες, διότι δεν τις έχω επισκεφθεί ποτέ σε κατάσταση που να δύναμαι να θυμηθώ τι ακριβώς πλήρωσα, οπότε όποιος μπορεί ας μου λύσει την απορία.

Ποτό (σε μαγαζί πάντα, οι μπίρες σε παγκάκι δεν πιάνονται)

Θα προσπεράσω κάποιες επιλογές φοιτητομάγαζων της καμάρας που προσφέρουν με 5€ το κοκτέιλ, διότι πάντα είμαι η μεγαλύτερη εκεί και παθαίνω κατάθλιψη, συνεπώς δεν πατάω το κομψό μου ποδαράκι.

Θα προτείνω τα περίεργα μπαράκια μέσα στις στοές της Αριστοτέλους, με 7€ το πολύ το ποτό, ή πάνω από τη Ρωμαϊκή αγορά (ναι, υπάρχουν χωμένα παντού), στις ίδιες τιμές πάντα. Για πιο προχωρημένα ραντεβού υπάρχουν Δυτικά μπουζούκια- σκυλάδικα με 40€ το μπουκάλι. Βέβαια είναι ψιλομπόμπες, και από ακούσματα…. Άντε να μην πω, αλλά αν έχεις καλή παρέα περνάς πραγματικά καλά. Η ουσία είναι ότι η κοπέλα ενθουσιάζεται, διότι την πας σε γνήσια μπουζουκλερί.

Αυτά προς το παρόν, αν γνωρίζετε κάτι φθηνότερο στην πόλη παρακαλώ είμεθα ανοιχτοί σε υποδείξεις. Επιφυλάσσομαι παντός δικαιώματος για πιο ρηξικέλευθες προτάσεις ραντεβού σε προσεχή ανάρτηση.