9/4/12

Φαντάσματα2- Το φάντασμα παντόφλα

Στο το μπι κοντίνιουντ είχαμε μείνει την άλλη φορά, όμως πέρασαν οι μέρες κι εγώ δεν αξιώθηκα να γράψω την συνέχεια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε, οπότε πάρ' τε να 'χετε περσινά ξινά σταφύλια.Για να μην μακρυγορώ, κάποτε στην ζωή μου (το 2007 συγκεκριμένα) είχα ερωτευτεί τον Στέλιο. Τρελή καψούρα. Εκ μέρους μου. Αυτός δεν θα έλεγα ότι ένιωθε το ίδιο. Περισσότερο τον βόλευε που βρήκε μια ηλίθια να πηδάει, παρά ερωτεύτηκε. Είχαμε και την σχετική απόσταση για να μην μπορώ και να θέλω να του σπάω τα νεύρα (εγώ Θεσσαλονίκη, αυτός Αθήνα), όλα καλά λοιπόν.
Μέχρι που λίγους μήνες μετά βαρέθηκε τα πηγαινέλα και τα ξανάφτιαξε με την πρώην του. Και με έφτυσε. Μα τί φτύσιμο, όμως. Χωρισμό με e-mail έχεις ξαναματαδεί αγαπητέ μου αναγνώστη; Άκου το κι αυτό, να δεις τί προχωρημένη ήμουνα εν έτει 2007! Καλά που δεν ήξερε πολύς κόσμος το φατσομπούκι τότε, που έκανα και τον κόπο ακόμα να μπαίνω, και γλύτωσα την τρελή ξεφτίλα της δημόσιας χυλόπιτας. Φαντάζεσαι αντί για το e-mail, που όσο και να το κάνεις προστατεύει τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, να μου κοτσάριζε καμιά φωτογραφία με την άλλη στο ιντερνέτι; Θα πάθαινα υστερική κρίση αντί για κατάθλιψη.
Prive, ξεπριβέ, δεν την γλύτωσα την τελευταία. Κάμποσους μήνες η αυτοπεποίθησή μου σφουγγάριζε το πάτωμα κάτω από τα πόδια της skinpop που άκουγε τις μυξιάρικες αρλούμπες μου. Έλα όμως που ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ... Και την κατάθλιψη ξεπέρασα, και ζωγραφιστό ούτε που τον ξαναείδα, και ήρθε κάποια στιγμή και μεταμορφώθηκε το κοπρόσκυλο σε φάντασμα. Τα ξέχασα όλα αυτά και θυμόμουνα μόνο τα καλά. Κι όποτε μου έκανε σάχλα κανας περίεργος, πετούσα και την ατάκα: "Ε, ρε Στέλιο, πού να είσαι τώρα..."
Τελευταία φορά το είπα αυτό πριν από κανα εξάμηνο. Και κόλλησα (πάλι). |Κι άρχισα να το σκέφτομαι στα σοβαρά. Όχι να τα ξαναφτιάξουμε (που μεταξύ μας πολύ θα το ήθελα όπως τα θυμόμουνα), αλλά να δω τί κάνει, πού είναι και τα τοιαύτα.
6 μήνες δεν σήκωνα το κουλό μου να πάρω τηλέφωνο. Με είχε επηρεάσει και ο φίλος μου ο Κέρβερος που με έκραζε, κάτι και η περηφάνια και ο εγωισμός, το σκεφτόμουνα όμως. Ώσπου τα Χριστούγεννα δεν άντεξε άλλο η skinpop και μου λέει "Πάρε, αλλά προετοιμάσου για τα χειρότερα. Μετά από τόσα χρόνια μην περιμένεις τίποτα. Πάρε όμως, μπας και σκάσεις!"
Κοντός ψαλμός αλληλούια. Πήρα στο κινητό. Δεν το σήκωνε κανείς. Πήρτα στο άλλο κινητό. Κάποιος με γείωσε. Ο αριθμός μου εν τω μεταξύ, άλλος, μην διανοηθείς να πεις ότι αντελήφθην ότι είμαι εγώ. Ε, πήρα στο σταθερό του πατρικού, που το είχα σε μια ατζέντα. Και το σηκώνει μια κυρία με νεανική φωνή και ψιλοκαθαρευουσιάνικη ομιλία. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος (με υποτίτλους αυτά που πραγματικά εννοούσαμε):

- Καλησπέρα σας, τον Στέλιο θα ήθελα...
(  Καλησπέρα σας, τον Στέλιο θα ήθελα)
- Ποιός τον ζητεί;
( Τί θες κι εσύ τώρα και θα μου καεί και ο τραχανάς;)
- Ηώς λέγομαι.
( δώσε μου τον Στέλιο μωρή, που θες και ΑΦΜ!)
- Και τί ακριβώς τον θέλετε;
( πάει ο τραχανάς, κάτσε να ανάψω την λάμπα των ανακρίσεων)
- Θα ήθελα να μιλήσω στον ίδιο.
( Με δουλεύετε μαντάμ;)
- Δεν μπορείτε.
( Τί έτσι εύκολα θα το πάρεις; Τσάμπα καίει η λάμπα;)
- Τί εννοείτε; Ξέρετε, είμαστε παλιοί φίλοι και έχουμε χαθεί εδώ και χρόνια, ελπίζω να είναι καλά.
( Λες να πέθανε;)
- Παντρεύτηκε και δεν μένει πια εδώ.
( περίπου. Απλά αναπνέει ακόμα)
- Ωραία, τουλάχιστον δεν μουγκάθηκε. Μήπως μπορείτε να μου δώσετε το τηλέφωνό του;
( Βαρέθηκα τις μαλακίες, άμα έχει πρόβλημα μαζί μου, μπορεί να μου το πει και ο ίδιος)
- Όχι. Τί πήρες, να του κλείσεις το σπίτι;
( ΤΣΟΥΛΑ)
- Κάποιο λάθος κάνετε, δεν είναι τέτοιας φύσεως το τηλεφώνημά μου, απλά ήθελα να δω τί κάνει. 
(κουβέντα θα ανοίξουμε μαντάμ;)
- Κοιτάξτε, δεν μπορώ να αναστατώσω την σύζυγό του.
( θα φάει παντόφλα μωρή, δεν το καταλαβαίνεις;)
- Μάλιστα.
(Ε, ρε, πώς ξεπέφτουν οι ισχυροί, παντόφλα, έ;)
- Από το Λιτόχωρο είσαι;
( εκείνη η τσούλα που τραβιότανε είσαι, και πήρες τώρα να μου πουλήσεις παραμύθι;)
-Όχι, Αθήνα μένω, καμία σχέση με Πιερία.
(Ρε συ, μήπως είσαι η γυναίκα του και λύσσαξες; Μπερδέψου τώρα κότα γεωγραφικά!)
-Μπορώ αν θέλεις να του δώσω το τηλέφωνό σου και άμα θέλει να σε πάρει.
(Άμα το σημειώσω να με χέσεις)
- Ναι, βέβαια, η διακριτικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
(Το ξέρω ότι δεν θα το δώσεις, αλλά τί να κάνω, που θα καρφωθώ άμα στο κλείσω τώρα)
-Σημειώνω.
(λέμε τώρα)
-Ηώς,69.....
(φέξε μου και γλίστρησα)
-Αναμείνατε στο ακουστικό σας.
(κάνω και χιουμοράκι, είδες;)
- Καλό σας βράδυ.
(Άει στο διάολο, κλώσσα)

5' μετά είχε φύγει το SMS προς skinpop: "Βάλε την τεκίλα στην κατάψυξη, έρχομαι"
Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε κι αυτόν. Μεγάλη εφέυρεση η παντόφλα τελικα....