14/3/12

φαντάσματα- το φάντασμα μαλάκας

Ο Μάρτιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να βγω από την χειμερία μου νάρκη επιτέλους η αρκούδα. Τί κάνεις αγαπητέ μου αναγνώστη, καιρό έχουμε να τα πούμε. Εγώ μια χαρά είμαι, από υγεία θα έσφυζα αν δεν είχα ένα θεματάκι με το χέρι μου που μάλλον δεν την παλεύει νευρολογικά τελευταία και μου σπάει τα νεύρα κάθε φορά που κάθομαι μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο, ήτοι καμιά δεκαριά ώρες κάθε μέρα. Το αυτό επιθυμώ και δι υμάς, όχι το χέρι με άποψη, το να σφύζεις από υγεία εννοώ, να με διαβάζεις να γελάς με την γκρίνια μου.
Το λοιπόν, έτσι, για να με καλοσωρίσω πίσω, θα ασχοληθώ με τα βρακιά των πρώην. Μεγάλο κεφάλαιο οι πρώην στην ζωή του κόσμου, όλοι έχουμε κι από ένα φάντασμα στην ντουλάπα μας που βαυκαλιζόμαστε να νομίζουμε ότι εκτιμούμε και συμπαθούμε και τον θυμόμαστε με τρυφερότητα και όλα αυτά τα γλυκανάλατα σορόπια που αυτοσερβιριζόμαστε σαν απεριτίφ κάθε φορά που έξω βρέχει και κάνει κρύο, ο νυν ροχαλίζει σαν τον Σπίθα του Γιώργου Θαλάσση κι εμείς καθόμαστε και λυπόμαστε εμαυτόν και αναρωτιόμαστε όλα τα βαριά φιλοσοφικά, πού πάω, πού είμαι, εγώ γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα και τα τοιαύτα, σκάσε και κοιμήσου ηλίθια, έχεις αγώνα αύριο και αν ο πρώην ήταν εδώ όχι μόνο θα ροχάλιζε, αλλά θα τραβούσε και την κουβέρτα!
Εγώ είχα δύο τέτοια φαντάσματα στην ντουλάπα μου. Τον πρώτο μου έρωτα τον Γιώργο και τον τελευταίο τον Στέλιο. Πολύ καλά γομάρια και τα δύο, ζωή να 'χουνε, τέτοιους Κάφρους που πάω και ερωτεύομαι τί περίμενες να έχω. Τους θυμόμουν και τους δύο με πολύ μεγάλη τρυφερότητα και κατά καιρούς αναρωτιόμουν τί να κάνουν, πού να βρίσκονται και αν περνάνε καλά. Μάλιστα είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω πριν από λίγα χρόνια, έτσι, για το γαμώτο που λένε, να μάθω νέα τους. Βεβαίως η προσπάθεια έπεσε στο κενό γιατί σιγά μην καταφέρεις να βρεις χριστιανό που ήξερες πριν από 853 χρόνια, μετακόμισαν, άλλαξαν και κινητό και τρέχα γύρευε. Δεν το πολυπάλεψα κιόλας, έμεινα με την τρυφερότητα (και την απορία) αμανάτι.
Έλα όμως που η ζωή είναι μεγάλη πόρνη και την βρίσκει με το να σου καταρίπτει τους μύθους. Δεν μπορεί, μετοχές σε φαρμακευτική έχει η τσούλα και θέλει να μας ρίξει όλους στα ψυχοφάρμακα. Διότι πώς αλλιώς εξηγείς εσύ το γεγονός ότι πάντα ΜΑ ΠΑΝΤΑ κάνει ένα κλικ και σου ανατρέπει τις ισορροπίες; Τί έχεις Ηώ μου για να παρηγοριέσαι όταν πήζεις; Φαντάσματα; Παρ' τα να 'χεις μωρή ολοζώντανα μπροστά σου να σου γίνει η ανάμνηση κώλος, μπας και ξεραθείς κανα βροχερό βράδυ, που τα 'χεις κάνει όλα σούπερ τέλεια και ουάου στις αναμνήσεις σου!
Το ένα το φάντασμα μου το έστειλε πέρυσι τέτοια εποχή, μια μέρα που έψαχνα να βρω καινούριο fax. Μηχάνημα εννοώ. Είχε χαλάσει αυτό που είχα και μιας και έχω ανισόρροπους πελάτες που αγνοούν τα e-mail, έπρεπε να το αντικαταστήσω. Μπαίνω στο ιντερνέτι, βλέπω από εδώ μερικά, βλέπω από εκεί, είδα ένα που μου άρεσε. Αμ έπος αμ έργον λοιπόν, ροβολάω προς το κατάστημα να το πάρω να φύγω. Εκεί που έψαχνα τα μηχανήματα, έρχεται μια αντιπαθητικιά με καρτελάκι στο αριστερό βυζί, δήθεν να με εξυπηρετήσει, στην ουσία να μου τα πρήξει. Επειδή δεν ήξερε την τύφλα της φώναξε επικουρική βοήθεια έναν άλλο με καρτελάκι να της τα κάνει λιανά (γιατί εγώ τα ήξερα). Και τσάααααακ, να σου μπροστά μου ο Γιωργάκης. Όπα! Πωλητής στην υπεραγορά ηλεκτρικών ο Γιωργάκης, που εγώ τον θυμόμανε να έχει φύγει για μεταπτυχιακό στα εξωτερικά προ αμνημονεύτων και είχε μια αλαζονεία από εδώ μέχρι απέναντι; Κοίτα να δεις τελικά πώς γίνονται οι δήμαρχοι κλητήρες...
Τον βλέπω τον Γιωργάκη, με βλέπει κι αυτός και ήταν πραγματικά σαν να ξύπνησαν τα ζόμπι και να χόρευαν τριγύρω πεντοζάλη. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Γιωργάκη! Τί κάνεις ρε παιδί, πώς είσαι, άσε το fax τώρα, αυτό θα πάρω και δεν καταλαβαίνω γιατί μου ζαλίζει τόση ώρα τις ωοθήκες η συνάδελφος.
(υπότιτλοι: Είμαι μέσα στην τρελή χαρά που σε βλέπω)
-Γειά (παγωμένο)
(υπότιτλοι: γαμώ την δουλειά μου γαμώ, εδώ βρήκες να 'ρθεις να πάρεις το κωλοφαξ; τώρα πρέπει να σου μιλήσω)
-Βρε Γιωργάκη, εγώ είμαι, η Ηώς!
(υπότιτλοι: κάνε καμιά πλάκα να μου πεις ότι δεν με θυμάσαι, να πάθω το πλαγιομετωπικό ΤΩΡΑ!)
-Όχι, εννοείται ότι σε αναγνώρισα, απλά δεν θα ήθελα να δώσω δικαίωμα....
(υπότιτλοι: χέστηκα αν ζεις ή πέθανες)
-Τί δικαίωμα ρε Γιωργάκη, πλάκα με κάνεις, εγώ ένα fax ήρθα να πάρω, όχι να σου κάνω ερωτική εξομολόγηση.
(υπότιτλοι: χέσε μας ρε άνθρωπε, δεν γυρίζει ο πλανήτης μου γύρω σου)
-Ε, να, όλα μου έχουν πάει καλά στην ζωή, έβγαζα πάρα πολλά λεφτά, ασχολιόμουν με τα εικαστικά, όπως ήθελα από παιδί, αλλά από τότε που παντρεύτηκα και έκανα μωράκι, ήρθα εδώ να δουλεύω 4ωρος με 360€ τον μήνα από επιλογή, για να έχει το παιδί καθαρό οξυγόνο.
(υπότιτλοι: οκ, μετά από παρατεταμένη ανεργία στον τομέα που ήθελα γκάστρωσα την γκόμενα και αναγκάστηκα να έρθω εδώ)
-Ναι ρε Γιώργο, μια χαρά είμαι κι ας μην ρώτησες, τί να σου πω, χαίρομαι για 'σένα, πάρε την κάρτα μου και επικοινώνησε άμα χρειαστείς τίποτα.
(υπότιτλοι: σιγά ρε τρισμέγιστε, κόψε κάτι, είπαμε να πούμε μαλακίες αλλά το ξεχείλωσες. Αφού μιλάς λες και είδες τον χειρότερο εχθρό σου ρε καραγκιόζη, κάτσε να σου πουλήσω λίγη μούρη να στρώσεις χαρακτήρα)
-Χμμμ, δικηγόρος έ; Μπα, δεν θα σε χρειαστώ, άσε που είναι χάλια η κάρτα, έχω δει και καλύτερες
(υπότιτλοι: ο big brother, ήτοι σύζυγος, έχει βάλει κοριούς παντού κι επιπλέον μου την δίνει που εσύ δεν κατέληξες να κάνεις άσχετα πράγματα)
-?!?!?!?!?!?!?!?
(υπότιτλοι: τί είπε το άτομο ρε παιδιά?????)

Πάει το ένα το φάντασμα, το πέταξα από το μπαλκόνι της κολλητής 15' μετά, που πήγα να πιω έναν καφέ να συνέλθω από το σοκ. Μα είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει να σε δει πάνω από 10 χρόνια να προσπαθεί να σε υποτιμήσει για να αισθανθεί καλά; Είναι δυνατόν να μην χαρεί έστω και λίγο που είδε ένα κομμάτι από το παρελθόν του; Τί διάολο, τόσο χάλια πέρασε εκείνο τον χρόνο που κοιμόταν- ξυπνούσε με το τηλέφωνό μου αγκαλιά; Άβυσσος η ψυχή του μαλάκα, σπατάλη και η τρυφερότητα- απεριτίφ που λέγαμε στην αρχή, πιάσε ρε φιλενάδα την τεκίλα από την κατάψυξη να χτυπήσουμε ένα σφηνάκι στην υγειά του μακαρίτη, να ζήσουμε να (μην) τον θυμόμαστε.


To be continued....