11/3/11

Μια ξανθιά στην Κηφησίας

Greetings my friend, χάθηκα αλλά είχα πολύ σοβαρό λόγο. Όπως ίσως γνωρίζεις, αποφάσισα για δύο (τουλάχιστον) μήνες να γίνω χαμουτζου. Τουτέστιν μετακόμισα προσωρινά στην αξιότιμη και αξιολύπητη πρωτεύουσα, προκειμένου να βάλω τα θεμέλια για κάποιες συνεργασίες. Φόρτωσα στο αμάξι κάμποσες βαλίτσες ρούχα- βιβλία- καλλυντικά (δηλαδή τα απαραίτητα προς επιβίωση), έχωσα και το λάπιτοπ σε ένα κενό που βρήκα και έφυγα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν οι δρόμοι. Δηλαδή ότι δεν τους ξέρω και δεν έχω ιδέα πού και πώς να πάω... Σαν έξυπνη ξανθιά που είμαι έβαλα Παπαρίζου στο ράδιο για support και έκατσα και σκέφτηκα. Σκέφτηκα πολύ, αλλά βρήκα την καλύτερη λύση. Αγόρασα GPS. Ένα ωραιότατο ματζαφλάρι με κουμπάκια και λαμπάκια, που σου λέει τον δρόμο. Στον χάρτη του σου δείχνει τα πιθανά εμπόδια που θα συναντήσεις, την διαδρομή που θα ακολουθήσεις και διάφορα άλλα. Επειδή εγώ πήρα την special edition for blondes μου κάνει και χαριτωμενιές, μου μιλάει, με καθοδηγεί, μην τυχόν και δεν δω τον χάρτη. “Σε 200 μέτρα στρίψτε αριστερά”, “Κινηθείτε κυκλικά (στον κόμβο) και βγείτε στην δεύτερη έξοδο” και ούτω καθεξής...

Το παίρνω, το βάζω στο αμάξι μέσα στην καλή χαρά, σίγουρη ότι τα προβλήματά μου έλαβαν οριστικό τέλος. Πάω πρωί πρωί στο γραφείο. Αυτό είναι 100 μέτρα από το σπίτι αλλά είπα να δοκιμάσω το ματζαφλάρι. Εύκολα πράγματα, ούτε να το κοιτάξω χρειάστηκε. Έκανα την δουλίτσα μου όμορφα και καλά και έπρεπε να φύγω για να πάω στον πελάτη στην Κηφισίας. Και τότε εκτυλίχθηκε ο κάτωθι διάλογος με έναν συνάδελφο, τον Δικόβλακα ΣουΔείχνωΤονΔρόμο (πολύ καλό παιδί, αλήθεια, τον έπρηξα τόσες μέρες να με πηγαίνει πέρα δώθε):

-Ηώ, θες να πάμε μαζί; Θα σε καθυστερήσω όμως λίγο, διότι πρέπει να περάσω από Ευελπίδων πριν για να καταθέσω κάποια έγγραφα.
-Μην στενοχωριέσαι Δικόβλακα, έχω GPS. Δώσε μου μόνο την ακριβή διεύθυνση του πελάτη κου ΣιγάΜηνΚουνηθώΑπόΤοΓραφείοΜου, μην σε τρέχω κι εσένα μέχρι εκεί.
-Τέλεια Ηώ, αν και δεν χρειάζεται να το βάλεις καν, είναι πολύ εύκολο. Γνωρίζεις πώς να βγείς στην Κηφισίας; Ε, μετά θα την πάρεις όλο ευθεία μέχρι να δεις τον πύργο του ΟΤΕ, κι από εκεί μετά το τρίτο φανάρι θα βγείς δεξιά στην οδό ΔενΤηνΒρίσκωΟσοΚαιΝαΨάχνω. Τα γραφεία του ΣιγάΜηνΚουνηθώΑπόΤοΓραφείοΜου είναι στο δεύτερο στενό αριστερά, θα τα δεις, έχουν μια ταμπέλα ΝΑ (με το συμπάθειο). Γράψε και την διεύθυνση να είσαι σίγουρη.
-Οκ Δικόβλακα, θα το φορτώσω καλού κακού στο GPS, αν και όντως ακούγεται εύκολο.
-Έγινε. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα πάρε με τηλέφωνο.

Τί το ήθελε και το είπε; Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς ώρες ώρες. Στράτα παίρνω, στράτα αφήνω, φτάνω κάποια στιγμή στην Κηφισίας. Μέσα στην τρελή χαρά εγώ που τα κατάφερα, χαλαρώνω, ανάβω τσιγάρο και ανεβάζω την μουσική. Αποτέλεσμα; Δεν άκουγα με την καμία το ματζαφλάρι. Χε χε χε.... αισθάνθηκε παραγκωνισμένο το σίχαμα και αποφάσισε να με εκδικηθεί. Κάποια στιγμή άρχισε να ωρύεται “Μείνετε Δεξιά, ΜΕΙΝΕΤΕ ΔΕΞΙΑ”. Στρίβω απότομα, αλλάζω λωρίδα, στο παρά τσακ την γλύτωσε ένα παπάκι και με τις μπάντες βγαίνω πάνω στο δαχτυλίδι (βλ κυκλικό κόμβο) της Κηφισίας. Αρχίζω να φέρνω στροφές γύρω γύρω σαν την σβούρα, διότι όποια έξοδο πήγαινα να πάρω για να βγω μου έβγαζε κόκκινα λαμπάκια και αναστροφή πορείας. Τσαντίζομαι, του ρίχνω μία ανάποδη, δεν συνήλθε, οπότε πάω στο plan B. Τηλέφωνο στον Δικόβλακα. Και κάπου εκεί μπήκα στην ζώνη του Λυκόφωτος...

-Εμπρός;
-Έλα Δικόβλακα, είμαι σε έναν κόμβο και πάω γύρω γύρω σαν διαμαντένιο πανάκριβο δαχτυλίδι στον παράμεσο φρεσκοαρραβωνιασμένης κομμώτριας που χτύπησε πλούσιο ραμολιμέντο. Όλες οι έξοδοι οδηγούν στην Αττική Οδό. Από πού να βγώ;
-Οκ Ηώ, πάρε μια βαθιά ανάσα και μην πανικοβάλλεσαι. Βγες από την έξοδο που γράφει για Κηφισίας
-Δεν υπάρχει τέτοια έξοδος λέμε, όλες είναι με πράσινες ταμπέλες.
-Όχι Ηώ, κοίτα καλύτερα, πρέπει να υπάρχουν και μπλε ταμπέλες. Εσύ είσαι της Δεξιάς, πράσινη ταμπέλα θα πάρεις;
-Και την Παπαρήγα παίρνω αυτή την ώρα, πού στο διάολο είμαι; Μπιπ, μπιπ, μπιιιιιιπ (ο από πίσω)
-Ηώ, άκουσέ με. Ξανακάνε έναν κύκλο και βγες στην Κηφισίας γιατί αλλιώς ΔΕΝ θα βρεις το γραφείο του ΣιγάΜηνΚουνηθώΑπόΤοΓραφείοΜου. Θυμάσαι πώς σου είπα; γιατί μου κλείνει το κινητό από μπααατ....

Τέλος, νεκρό! Φτού!!!! Να σε πάρει ο δεσμοφύλακας σιδηροδέσμιο Δικόβλακα, δεν φορτίζεις το κινητό σου; Πάει και το plan B. Στερνή μου ελπίδα ήταν το ματζαφλάρι. Αρχίζω να το αγριοκοιτάζω αλλά αυτό με έγραφε στα τσιπάκια του. Ατάραχο λέμε. Αρχίζω πάλι να σκέφτομαι πυρετωδώς. Πώς να το προγραμματίσω; Πάνω στον κόμβο; ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ! Κάνω ακόμη έναν κύκλο. Δεν βλέπω μπλέ έξοδο για Κηφισίας. Ξανακάνω ακόμη έναν, το ίδιο. Το παίρνω απόφαση και βγαίνω από μια πράσινη έξοδο. Αρχίζω να κοιτάω δεξιά για καναν χώρο να σταματήσω να του αλανιάσω τα κουμπάκια, αλλά τίποτα. Πανάθεμα την καταδίκη σου, δεν μπορεί, πες ότι κατουριέσαι, ότι καίγεσαι, ότι έπαθες έμφραγμα, ότι σε πρήζει η γκόμενα που ξέχασες τα γενέθλιά της χθες! Δεν έχει ΠΟΥΘΕΝΑ να σταματήσεις; Ε, δεν έχει πουθενά. 5 χιλιόμετρα παρακάτω, μισή ώρα, άπειρα καντήλια που μου κατέβασε πας διερχόμενος οδηγός και μισό πακέτο τσιγάρα, βρήκα ένα περίπτερο και μου εξήγησε ο άνθρωπος πώς θα πάω εκεί που θέλω...

Α ρε τεχνολογία, ποτέ σου δεν θα αντικαταστήσεις τις παλιές καλές μεθόδους... Περιπτεράς και πάλι περιπτεράς. Τί θα κάναμε χωρίς αυτούς;