Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία!!!!

Δεν έταξα να σας πω πώς πέρασα μόλις ξεπεράσω τα ψυχικά τραύματα που μου άφησε ο τελευταίος μήνας;; Το έταξα. Ε, ήρθε ο καιρός να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου, διότι τον λόγο μας πρέπει να τον τιμάμε και λοιπά και λοιπά.

Το λοιπόν, όλα άρχισαν στις 16 Ιουλίου. Καλά καλά δεν είχα στρώσει τον κώλο μου στον καναπέ (Χριστόφορε, βρήκα το USB, η φωτό από εμένα για εσένα- αν και το χρώμα δεν βγήκε καλά) και έρχεται μήνυμα SOS από την μανούλα μου. Ήθελε να φύγει για διακοπές. Κανονικά αυτό εμένα δεν θα έπρεπε να με αφορά, αλλά η μανούλα είναι 30 χρόνια παντρεμένη, οπότε τις διακοπές πλέον τις εννοεί άνευ συζύγου (και μεταξύ μας, δίκιο έχει). Οπότε μάζεψε και τις υπόλοιπες όμορφες του σογιού (θείες, ξαδέλφες κλπ) και οργάνωσαν μια ομαδική εκδρομούλα, όπως κάνουν κάθε καλοκαίρι τα τελευταία 5 χρόνια. Θα έφευγαν Κυριακή 18/7 για κάποιο νησάκι όλα τα συγγενή θηλυκά πλην εμού, που κάτι τέτοια οικογενειακά φροντίζω να τα αποφεύγω επιμελώς, άσε που παραδοσιακά το γραφείο το κλείνω πάντα όλο τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες (και η ζέστη).

Ουδέν το μεμπτόν, θα μου πει κάποιος, και δίκιο θα έχει! Έλα όμως που αφού θα άφηναν τα αρσενικά πίσω χωρίς κηδεμόνα, κάποιος έπρεπε να πάει να τα προσέχει, να τους μαγειρεύει μην μας πάθουν τίποτα από ασιτία και γενικότερα να επιβλέπει, μιας και αν αφήσεις άντρα μόνο στο σπίτι 10 μέρες το πιθανότερο είναι να το βρεις γκρεμισμένο ή σε κατάσταση που εύχεσαι να το είχε γκρεμίσει! Και ποιά θα έβαζε το κεφαλάκι της στην γκιλοτίνα;; Έ, δεν θέλει και μεγάλη φαντασία! Είναι φαρμακόγλωσση και ξημερώνει κάθε πρωί! Η Ηώς βεβαίως!! Παραθέτω την συνομιλία με την μαμά μέσω sms! Που ξεκινάει με μαμά, βράδυ Πέμπτης, 15/7

-Ηώ μου, αύριο θα έρθεις να σε δω πριν φύγω για Μύκονο;

-Οκ μαμά. Πότε φεύγετε;

-Την Κυριακή αγάπη μου. Δεν μου λες, έχεις καμιά μέρα κενό για να μείνεις εδώ; Ξέρεις, να μαγειρέψεις κανένα φαγητό κλπ;

-Ρε μαμά, το γραφείο κλείνει τον Αύγουστο.

-Ε, καλά τότε. Μπορείς να έρχεσαι το απόγευμα μετά την δουλειά και να τους μαγειρεύεις για την άλλη μέρα.

-Μαμά, είναι 100 χλμ απόσταση. Δεν μπορώ να έρχομαι κάθε μέρα!

-Καλά τότε. Θα έρχεσαι μέρα παρά μέρα.

Ούτε ερωτηματικό δεν έβαλε στο τέλος η μανούλα, έτσι, για τους τύπους. Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα. Ε, μετά από αυτό, παρέδωσα όπλα. Χρυσό θα μας έβγαινε ένα πιάτο φαί στις βανζίνες, που δεν θα το τρώγανε στην τελική γιατί όλο και για κανα τσιπουράκι θα πήγαιναν, αλλά φαγητό ΕΠΡΕΠΕ να υπάρχει. Για να μην γκρινιάζουν. Και υιοθέτησα 6 νοματαίους.....

Ένα δεκαήμερο στον δρόμο πάλι μέρα παρά μέρα (καλώς ή κακώς δεν είχε αρχίσει η απεργία ακόμη) και μάλιστα με πολλαπλή διαδρομή, γιατί έφευγα από Θεσσαλονίκη, πήγαινα τα τάπερ στο χωριό και γυρνούσα από άλλο δρόμο κάνοντας κύκλο για να περάσω από το οικογενειακό εξοχικό όπου παραθέριζαν γιαγιά και σκύλος που είχαν πήξει όλο τον χειμώνα από καθαρό αέρα και την κοπάνησαν για τας εξοχάς. Κοινώς, πήγαινα στη δουλίτσα μου στις 8 το πρωί, έφευγα στις 5 το απόγευμα και γυρνούσα στις 12 το βράδυ για να μαγειρέψω για την άλλη μέρα. Και τα κορίτσια να μου στέλνουν μηνυματάκια από τη Μύκονο! Α, ρε άτιμη ζωή, έχε χάρη που σιχαίνομαι την Μύκονο και δεν φρίκαρα! Και τί μου έφεραν όταν γύρισαν παρακαλώ; Αντί για άγαλμα, δύο βραχιολάκια με χαντρούλες και κουδουνάκια! Τα κοπάνησα λοιπόν κι εγώ στον αστράγαλο και τα 2, για να μου θυμίζουν πόσο χαζή είμαι και τώρα περπατώ και φεύγουν τα μυρμήγκια από το διάβα μου ωσάν γνήσια οικολόγα. Μωρέ εκεί θα τα αφήσω μέχρι του χρόνου!!!

Δεν πειράζει, όλα καλά, γύρισαν τα κορίτσια και ησύχασα. Μάλιστα κατάφερα να μαζευτώ και μια βδομάδα στον καναπέ πριν μου επιτρέψω άδεια.

Αρχίζει λοιπόν, ο προβληματισμός. Πού να πάω να μαυρίσω κι εγώ λίγο το κορμί μου; Να κάτσω σπίτι; Να πάω σε καναν φίλο/ φίλη για παρέα; Να πάρω το σκυλί μου και να πάμε να αράξουμε στο εξοχικό όπου οι μέρες είναι όμορφες και οι νύχτες δροσερές; Κέρδισε το τρίτο, διότι είχα μαζέψει μισή βιβλιοθήκη βιβλία που δεν προλάβαινα να ανοίξω και σκέφτηκα εκεί θα μπορούσα να αράζω όλη μέρα παραλία. Επιπλέον η γιαγιά είναι τέλεια παρέα και η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου. Κι έχει και master στην μπιρίμπα.

Μαζεύω τα μπαγκάζια μου και φτάνω ένα ωραίο πρωί Τετάρτης. Τελειότητα. Μακριά από τηλέφωνο, υπολογιστή, ίντερνετ και κινητό. Η απόλυτη ηρεμία. Νιρβάνα λέμε. Ήλιος, θάλασσα, φαί γιαγιάς και ύπνος. Μαύρισα 4 τόνους σε 2 μέρες και έβαλα άλλα τόσα κιλά. Επειδή όμως τίποτα καλό δεν κρατάει για πολύ, μετά από 2 μέρες σκάνε μύτη όλα τα σόγια. Αυτό κανονικά δεν θα με ενοχλούσε, διότι το δικό μου προσωπικό ταπεινό σπιτάκι είναι στην άκρη του συγκροτήματος και το έχω περιφράξει με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα. Δεν πατάει κανείς το πόδι του εκεί μέσα. Κι αν το κάνει, έχει πολύ σοβαρό λόγο. Αλλά φέτος μου κουβαλήθηκε ένας ξάδελφος μετά συντρόφου, και έπρεπε να τους παραχωρήσω στέγη διότι δεν χωρούσαν αλλού! Φτου! Μου κόψαν και τα τυχερά οι άθλιοι, πάνω που ζαχάρωνα ένα πολύ καλό μωρό, μπάρμαν σε ένα παραλιακό. Πού να το πάω τώρα το παλικάρι; Στις παραλίες; έχει πολλή άμμο, δεν μπορώ. Στα κλάμπια; Ναι, όλο τον χειμώνα δεν τα χόρτασα, θα τρέχω τώρα για τα μάτια του τύπου, που από Σεπτέμβρη δεν θα ξαναδώ. Άσε, αδιέξοδο κι εκεί. Να γυρίσω λίγο τις παραδιπλανές παραλίες πάλι δεν μπορούσα, διότι η μανούλα θεώρησε καλό να πάει ευθεία σε μια στροφή και να πέσει σε χαντάκι. Αυτή τίποτα δεν έπαθε, πάλι καλά δηλαδή, αλλά το αμάξι της έγινε ανταλλακτικά. Οπότε, πήρε το δικό μου μέχρι την επισκευή και με άφησε με το πεζό 2. Πάνω στην απελπισία μου, ανοίγω το κινητό. Τί το ήθελα; 3 μηνύματα να επιστρέψω επειγόντως για δουλειά. Και μάλιστα για χαμαλοδουλειά που δεν θα αφήσει κέρδος. Αλλά είναι καλοί πελάτες και δεν μπορώ να τους δυσαρεστήσω. Οπότε έκανα ένα διάλειμμα από τις διακοπές για να έρθω να τελειώσω με τις σαχλαμάρες και να ανασυντάξω δυνάμεις. Από αύριο επιστροφή στις παραλίες δυναμικότερα και (ελπίζω) με λιγότερο κόσμο. Για το καλό τους.

Και το τραγουδάκι μας