το ραντεβού του φεγγαριού

Καλά, έπρεπε να σε είχα χθες το βράδυ μαζί μου! Έπρεπε να σε είχα λέμε!!!!

Χθες βράδυ έσπασα το ρεκόρ μου του ραντεβού με τον πιο άθλιο γκόμενο στον πλανήτη. Αν η μαλακία ήταν Ολυμπιακό άθλημα, ο τύπος το 'χε σίγουρο το χρυσό λέμε!!!

Το λοιπόν, όλοι μάθατε ότι τη νύχτα της πανσελήνου εγώ αποφάσισα να πω στον Τάκη ότι είναι ώρα να πάρει τα κουβαδάκια του και να επιστρέψει στην προ εμού ζωή του διότι του είχα πολλά μαζεμένα τελευταία και ήθελα να απολαύσω το φεγγάρι με καρδίαν ελαφράν και χωρίς έναν Φροΰδικό ακόλουθο από παραδίπλα να σκέφτεται πότε θα τελειώσει αυτό το πανηγυράκι για να πηδήξει.

Κι επειδή δεν μου πάει καθόλου η μαύρη πλερέζα και το να κάθομαι να μυξοκλαίω, όταν με πήρε χθες τηλέφωνο ο Άρης (από εδώ και στο εξής π@π@ρης) και μου πρότεινε να με βγάλει μια βόλτα, δέχτηκα μπας και ξεσκάσω λίγο.

Αποφάσισα να βγω έξω μια κούκλα, μια θεά, να με δει και να πάθει ατύχημα που λένε, διότι την πρώτη φορά που με είδε, σε μια κοινή παρέα, ήμουν μέσα στα νεύρα με ένα επαγγελματικό πρόβλημα και έχωνα κρατικά καντήλια και την δεύτερη που με πέτυχε στον δρόμο και χαιρετηθήκαμε βιαζόμουν απελπιστικά και τον γείωσα χωρίς πολλά πολλά. Ε, αφού έκανε τον κόπο να ξαναπάρει το παλικάρι, του άξιζε να με δει και μια φορά χαλαρή και γοητευτική.

Πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Ντύσιμο, μακιγιάζ, μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλί, όλα στην τρίχα!!! Μέχρι και προφυλακτικά πήρα μαζί μου μιας και ποτέ δεν ξέρεις και δεν είναι καιροί αυτοί να εμπιστεύεσαι την αντρική ανοησία...

15 λεπτά πριν την ώρα του ραντεβού ήμουν έτοιμη και περίμενα να έρθει ο πρίγκιπας. Οπότε έκανα ένα γρήγορο scanning του εγκεφάλου μου για να ανακεφαλαιώσω τί ακριβώς θυμόμουν γι' αυτόν. Τον είχα δει δυο φορές μόνο, αλλά μου φάνηκε ευγενικό και ήσυχο παιδί, δεν πολυμιλούσε, μόνο άκουγε. Ιδανικό αυτό για μια γυναίκα, ε, και αν και δεν είναι πρώτο μπόι ούτε και τόσο εντυπωσιακός τί έγινε, μπορεί να είναι καλό παιδί με ευαίσθητη ψυχή, σκέφτηκα.

ΟΡΣΕ ΖΩΟΝ, ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ!!!!

Τέλος πάντων, κατεβαίνω στην ώρα μου και βλέπω τον π@π@ρη να με περιμένει (προς τιμήν του αυτό, δεν άργησε). Με ρωτάει πού θέλω να πάμε, του λέω ένα υπέροχο νεοκλασσικό που έχει ανακαινιστεί σε μπαράκι με κήπο και όλα τα συναφή (φαίνεται και το φεγγάρι) και βλέπω ότι στραβώνει τη μούρη του 90 μοίρες. Όπα λέω, τί έγινε, δεν είπα τίποτα κακό. “Τέλος πάντων” μου λέει με ύφος 1.000 τουλάχιστον καρδιναλίων και 46 παπών “ας σου κάνω το χατίρι”. Αρχίζουν τώρα εμένα να μου μπαίνουν στα αυτιά διαβόλια και τριβόλια, αλλά λέω δεν πειράζει, ασ' το να περάσει μην σφουγγαρίζουμε και αίματα νυχτιάτικα. Φτάνουμε, όλα ωραία, όλα καλά, λέμε τώρα, και έρχεται μια κοπελίτσα με ένα τέλειο χαμόγελο (πώς πρέπει να είναι οι γκαρσόνες; έτσι ακριβώς) για να παραγγείλουμε. Παίρνω εγώ το μοχίτο μου, ζητάει ο π@π@ρης μια μπίρα. Κι εδώ γίνεται το δεύτερο από τα πατατράκ της βραδιάς. Διότι το μαγαζί ήταν κάποιου ύφους και κλάσης και είχε σε μπιρίτσες κάποιες εκλεπτυσμένες μάρκες (Πώς λέμε Ολλανδική ζυθοποιία; καμία σχέση), βέλγικες μοναστηριακές, γερμανικές κλπ, ενώ ο ουρανίσκος του τύπου θεωρεί το απάυγασμα της γεύσης την μεξικάνικη που σερβίρουν στα μπιτσόμπαρα διότι είναι πιο φτηνή και από το νερό. Αφού της τα ζάλισε τα συνωνόματά του της κοπελιάς, λες και ήταν δικό της το μαγαζί, του παραγγέλνω εγώ μία για να τελειώσει το εργάκι ομαλά, είχαμε και δουλειές την άλλη μέρα, δεν θα το ξημερώναμε για μια κωλομπίρα. Άσε που της τα ξαναζάλισε μετά με το γιατί δεν έφερε πατατάκια και γιατί οι ξηροί καρποί είχαν μέσα στραγάλια και άλλα τέτοια γελοία, που αν ήμουν εγώ στη θέση της θα του το είχα καπελώσει το μπολάκι ΑΦΟΥ τον είχα στείλει στο περίπτερο για πατατάκια, τί τράβηξε και το έρμο το κοριτσάκι δεν το συζητώ, της ζήτησα συγγνώμη φεύγοντας.

Μετά ήρθε η σειρά μου για πρήξιμο. Πού να το ξέρω εγώ η άσχετη ότι ο τύπος θα μου έβγαινε σκουλίκι, και μάλιστα σκουλίκι που έπρεπε να μου εξηγήσει κάθε φάση του χθεσινού αγώνα; Και γιατί, στον Θεό που πιστεύει, μου πρότεινε να βγούμε χθες την μοίρα μου την χαρτορίχτρα αφού είχε αγώνα;;;; Δηλαδή μετά τον αγώνα βγήκαμε, αυτόν τον είδε με τα φιλαράκια του, ή το πιθανότερο μόνος του σπίτι γιατί σιγά μην έχει πάνω από 2 φίλους ο μονόχνωτος, αλλά δεν του έφτασε που προκρίθηκε ο Άρης (η ομάδα, όχι ο π@π@ρης), είχε απευθείας αναμετάδοση από το κινητό με έναν κολλητό του που έβλεπε τον άλλο αγώνα, αυτόν του ΠΑΟΚ. Και μάλιστα τσαντίστηκε το μικροκομπλεξικό σκουλίκι για την πρόκριση του ελληνικού ΠΑΟΚ έναντι της τουρκικής Φενέρ Μπαχτσέ. Φυσικά όλα αυτά έπρεπε να τα ακούω κι εγώ ανάμεσα στα τηλεφωνήματα. Πού ήσουνα ρε Φοίβη να τον κάνεις χαλκομανία τον τύπο, πού ήσουν όταν σε χρειαζόμουν;;;;; Και δωσ' του εγώ να κοιτάω το φεγγάρι για να μην γίνει φονικό και φάω τα νιάτα μου στην φυλακή...

Τέλος πάντων, αφού τελείωσε ο αγώνας, έκανα κανα δυο προπάθειες να ανοίξω κουβέντα από ευγένεια, αλλά ο άρχοντας άρχισε να χασμουριέται. Άσε που τιναζόταν σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα κάθε φορά που περνούσαν οι ΠΑΟΚτσήδες κορνάροντας απ' έξω. Αρχίζω κι εγώ να βράζω, είναι γνωστό τοις πάσι άλλωστε το Μεσογειακό μου ταμπεραμέντο και το ότι πολλή πολλή υπομονή δεν έχω με τους γελοίους. Σκέφτομαι “ρε γ@μώτο, άντε πάμε σπίτι για ύπνο, φόλα μας βγήκε” και κάνω νόημα στην κοπελίτσα να πληρώσουμε. Έρχεται το κοριτσάκι με το υπέροχο χαμόγελο, αρχίζει να ψάχνεται ο αναίσχυντος ματζίρης. “Τώρα θα σε στρώσω ρε άθλιε τσιγκούνη” σκέφτομαι, και πετάω πάνω στο τραπέζι 20€. Ε, αντί να πει κάτι, τα πήρε!!!!! Μα έλεος!!! Βγήκες πρώτο ραντεβού με γυναίκα και δεν προσβλήθηκες που πλήρωσε;;;; Τελικά μόνο στο όνομα βλέπεις π@π@ρι, μικρέ μου Άρη, μικρέ μου Άρη... Κι άσε με εμένα να κοιτάω το φεγγάρι!!!

Βγαίνοντας από το μαγαζί, γυρνέι, με κοιτάει ξινισμένα και ανόρεχτα, και με ρωτάει “Θέλεις να σε πάω σπίτι;” Σάλτα και πνίξου μάστορα, που θα σου έχω και υποχρέωση, είπα ξερά καληνύχτα και χωρίς καν να μπω στον κόπο να απαντήσω πήρα ταξί και έφυγα. Μόλις έφτασα σπίτι, χτυπάει μήνυμα στο κινητό από τον π@π@ρη... “Πέρασα πολύ ωραία, να το επαναλάβουμε”

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Όχι στο επόμενο φεγγάρι, ούτε στον επόμενο κομήτη του Χάλει μικρέ π@π@ρη! Εσύ δεν χρειάζεσαι Ηώ, αλλά μια μπάλα με τρύπα και μια σύνδεση NOVA. Καλύτερα να κάνω τα προφυλακτικά νερομπόμπες και να μπουγελώνω τον κόσμο από τον τέταρτο, μπας και δροσιστεί!!!!!

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία.....
Δείτε την με ανθρώπους που αγαπάτε....
Κοινοτοπία, το ξέρω.....
Αλλά και οι κοινοτοπίες χρειάζονται....

Χωρίς σχόλια!!!!

τα δικά σας τα πήρατε βάρβαροι???????

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία!!!!

Δεν έταξα να σας πω πώς πέρασα μόλις ξεπεράσω τα ψυχικά τραύματα που μου άφησε ο τελευταίος μήνας;; Το έταξα. Ε, ήρθε ο καιρός να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου, διότι τον λόγο μας πρέπει να τον τιμάμε και λοιπά και λοιπά.

Το λοιπόν, όλα άρχισαν στις 16 Ιουλίου. Καλά καλά δεν είχα στρώσει τον κώλο μου στον καναπέ (Χριστόφορε, βρήκα το USB, η φωτό από εμένα για εσένα- αν και το χρώμα δεν βγήκε καλά) και έρχεται μήνυμα SOS από την μανούλα μου. Ήθελε να φύγει για διακοπές. Κανονικά αυτό εμένα δεν θα έπρεπε να με αφορά, αλλά η μανούλα είναι 30 χρόνια παντρεμένη, οπότε τις διακοπές πλέον τις εννοεί άνευ συζύγου (και μεταξύ μας, δίκιο έχει). Οπότε μάζεψε και τις υπόλοιπες όμορφες του σογιού (θείες, ξαδέλφες κλπ) και οργάνωσαν μια ομαδική εκδρομούλα, όπως κάνουν κάθε καλοκαίρι τα τελευταία 5 χρόνια. Θα έφευγαν Κυριακή 18/7 για κάποιο νησάκι όλα τα συγγενή θηλυκά πλην εμού, που κάτι τέτοια οικογενειακά φροντίζω να τα αποφεύγω επιμελώς, άσε που παραδοσιακά το γραφείο το κλείνω πάντα όλο τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες (και η ζέστη).

Ουδέν το μεμπτόν, θα μου πει κάποιος, και δίκιο θα έχει! Έλα όμως που αφού θα άφηναν τα αρσενικά πίσω χωρίς κηδεμόνα, κάποιος έπρεπε να πάει να τα προσέχει, να τους μαγειρεύει μην μας πάθουν τίποτα από ασιτία και γενικότερα να επιβλέπει, μιας και αν αφήσεις άντρα μόνο στο σπίτι 10 μέρες το πιθανότερο είναι να το βρεις γκρεμισμένο ή σε κατάσταση που εύχεσαι να το είχε γκρεμίσει! Και ποιά θα έβαζε το κεφαλάκι της στην γκιλοτίνα;; Έ, δεν θέλει και μεγάλη φαντασία! Είναι φαρμακόγλωσση και ξημερώνει κάθε πρωί! Η Ηώς βεβαίως!! Παραθέτω την συνομιλία με την μαμά μέσω sms! Που ξεκινάει με μαμά, βράδυ Πέμπτης, 15/7

-Ηώ μου, αύριο θα έρθεις να σε δω πριν φύγω για Μύκονο;

-Οκ μαμά. Πότε φεύγετε;

-Την Κυριακή αγάπη μου. Δεν μου λες, έχεις καμιά μέρα κενό για να μείνεις εδώ; Ξέρεις, να μαγειρέψεις κανένα φαγητό κλπ;

-Ρε μαμά, το γραφείο κλείνει τον Αύγουστο.

-Ε, καλά τότε. Μπορείς να έρχεσαι το απόγευμα μετά την δουλειά και να τους μαγειρεύεις για την άλλη μέρα.

-Μαμά, είναι 100 χλμ απόσταση. Δεν μπορώ να έρχομαι κάθε μέρα!

-Καλά τότε. Θα έρχεσαι μέρα παρά μέρα.

Ούτε ερωτηματικό δεν έβαλε στο τέλος η μανούλα, έτσι, για τους τύπους. Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα. Ε, μετά από αυτό, παρέδωσα όπλα. Χρυσό θα μας έβγαινε ένα πιάτο φαί στις βανζίνες, που δεν θα το τρώγανε στην τελική γιατί όλο και για κανα τσιπουράκι θα πήγαιναν, αλλά φαγητό ΕΠΡΕΠΕ να υπάρχει. Για να μην γκρινιάζουν. Και υιοθέτησα 6 νοματαίους.....

Ένα δεκαήμερο στον δρόμο πάλι μέρα παρά μέρα (καλώς ή κακώς δεν είχε αρχίσει η απεργία ακόμη) και μάλιστα με πολλαπλή διαδρομή, γιατί έφευγα από Θεσσαλονίκη, πήγαινα τα τάπερ στο χωριό και γυρνούσα από άλλο δρόμο κάνοντας κύκλο για να περάσω από το οικογενειακό εξοχικό όπου παραθέριζαν γιαγιά και σκύλος που είχαν πήξει όλο τον χειμώνα από καθαρό αέρα και την κοπάνησαν για τας εξοχάς. Κοινώς, πήγαινα στη δουλίτσα μου στις 8 το πρωί, έφευγα στις 5 το απόγευμα και γυρνούσα στις 12 το βράδυ για να μαγειρέψω για την άλλη μέρα. Και τα κορίτσια να μου στέλνουν μηνυματάκια από τη Μύκονο! Α, ρε άτιμη ζωή, έχε χάρη που σιχαίνομαι την Μύκονο και δεν φρίκαρα! Και τί μου έφεραν όταν γύρισαν παρακαλώ; Αντί για άγαλμα, δύο βραχιολάκια με χαντρούλες και κουδουνάκια! Τα κοπάνησα λοιπόν κι εγώ στον αστράγαλο και τα 2, για να μου θυμίζουν πόσο χαζή είμαι και τώρα περπατώ και φεύγουν τα μυρμήγκια από το διάβα μου ωσάν γνήσια οικολόγα. Μωρέ εκεί θα τα αφήσω μέχρι του χρόνου!!!

Δεν πειράζει, όλα καλά, γύρισαν τα κορίτσια και ησύχασα. Μάλιστα κατάφερα να μαζευτώ και μια βδομάδα στον καναπέ πριν μου επιτρέψω άδεια.

Αρχίζει λοιπόν, ο προβληματισμός. Πού να πάω να μαυρίσω κι εγώ λίγο το κορμί μου; Να κάτσω σπίτι; Να πάω σε καναν φίλο/ φίλη για παρέα; Να πάρω το σκυλί μου και να πάμε να αράξουμε στο εξοχικό όπου οι μέρες είναι όμορφες και οι νύχτες δροσερές; Κέρδισε το τρίτο, διότι είχα μαζέψει μισή βιβλιοθήκη βιβλία που δεν προλάβαινα να ανοίξω και σκέφτηκα εκεί θα μπορούσα να αράζω όλη μέρα παραλία. Επιπλέον η γιαγιά είναι τέλεια παρέα και η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου. Κι έχει και master στην μπιρίμπα.

Μαζεύω τα μπαγκάζια μου και φτάνω ένα ωραίο πρωί Τετάρτης. Τελειότητα. Μακριά από τηλέφωνο, υπολογιστή, ίντερνετ και κινητό. Η απόλυτη ηρεμία. Νιρβάνα λέμε. Ήλιος, θάλασσα, φαί γιαγιάς και ύπνος. Μαύρισα 4 τόνους σε 2 μέρες και έβαλα άλλα τόσα κιλά. Επειδή όμως τίποτα καλό δεν κρατάει για πολύ, μετά από 2 μέρες σκάνε μύτη όλα τα σόγια. Αυτό κανονικά δεν θα με ενοχλούσε, διότι το δικό μου προσωπικό ταπεινό σπιτάκι είναι στην άκρη του συγκροτήματος και το έχω περιφράξει με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα. Δεν πατάει κανείς το πόδι του εκεί μέσα. Κι αν το κάνει, έχει πολύ σοβαρό λόγο. Αλλά φέτος μου κουβαλήθηκε ένας ξάδελφος μετά συντρόφου, και έπρεπε να τους παραχωρήσω στέγη διότι δεν χωρούσαν αλλού! Φτου! Μου κόψαν και τα τυχερά οι άθλιοι, πάνω που ζαχάρωνα ένα πολύ καλό μωρό, μπάρμαν σε ένα παραλιακό. Πού να το πάω τώρα το παλικάρι; Στις παραλίες; έχει πολλή άμμο, δεν μπορώ. Στα κλάμπια; Ναι, όλο τον χειμώνα δεν τα χόρτασα, θα τρέχω τώρα για τα μάτια του τύπου, που από Σεπτέμβρη δεν θα ξαναδώ. Άσε, αδιέξοδο κι εκεί. Να γυρίσω λίγο τις παραδιπλανές παραλίες πάλι δεν μπορούσα, διότι η μανούλα θεώρησε καλό να πάει ευθεία σε μια στροφή και να πέσει σε χαντάκι. Αυτή τίποτα δεν έπαθε, πάλι καλά δηλαδή, αλλά το αμάξι της έγινε ανταλλακτικά. Οπότε, πήρε το δικό μου μέχρι την επισκευή και με άφησε με το πεζό 2. Πάνω στην απελπισία μου, ανοίγω το κινητό. Τί το ήθελα; 3 μηνύματα να επιστρέψω επειγόντως για δουλειά. Και μάλιστα για χαμαλοδουλειά που δεν θα αφήσει κέρδος. Αλλά είναι καλοί πελάτες και δεν μπορώ να τους δυσαρεστήσω. Οπότε έκανα ένα διάλειμμα από τις διακοπές για να έρθω να τελειώσω με τις σαχλαμάρες και να ανασυντάξω δυνάμεις. Από αύριο επιστροφή στις παραλίες δυναμικότερα και (ελπίζω) με λιγότερο κόσμο. Για το καλό τους.

Και το τραγουδάκι μας

 

τί είναι η γυναίκα;

Από παλιά στις διακοπές διάβαζα ό,τι δεν είχα προλάβει ή βαριόμουν να πιάσω τον χειμώνα. Η σημερινή χρονιά δεν αποτελεί εξαίρεση, μιας και τίποτα δεν σου κάνει καλύτερη παρέα στην παραλία από ένα καλό βιβλίο. Μέσα σε ένα από αυτά που πήρα μαζί μου, διάβασα και έναν πολύ ενδιαφέροντα και απολαυστικό ινδικό μύθο για την ύπαρξη των γυναικών.

Λέει λοιπόν ο μύθος

Όταν ο Θείος τεχνίτης αποφάσισε να κατασκευάσει τη γυναίκα, διαπίστωσε ότι είχε καταναλώσει το σύνολο των υλικών που είχε μαζέψει για την δημιουργία του άνδρα.

Συνεπώς, του έλειπαν τα μέσα για να φτιάξει έναν άνθρωπο.

Άρχισε τότε να συγκεντρώνει ό,τι έβρισκε μπροστά του και τα περισσότερα από τα υλικά που του είχαν απομείνει ήταν εκείνα που περίσσεψαν από την κατασκευή των ζώων.

Κάποιο κομμάτι από τη δειλία του λαγού και κάμποση από τη ματαιοδοξία του παγωνιού, αρκετή από την απαλότητα του στήθος του παπαγάλου , μπόλικα κομμάτια από τη σκληρότητα της τίγρης και πολλή από την υποκρισία του γερανού.

Δεν έφταναν όμως αυτά και ο θείος τεχνίτης αναγκάστηκε να καταφύγει και στα υπολείμματα των φυτών.

Βρήκε μπόλικη ύλη από την ευλυγυσία της καλαμιάς, το ίδιο μπόλικο βελούδο από τα άνθη, όλη σχεδόν την ύλη από την ελαφρότητα των φύλλων και συμπλήρωμα από το γάντζωμα της κληματόβεργας και το τρεμούλιασμα της χλόης.

Είχε όμως ακόμη έλειμμα.

Κατέφυγε, λοιπόν, στα υπολείμματα του υλικού των στοιχείων της φύσης.

Μάζεψε αρκετή ευθυμία από τις ακτίνες του ήλιου, όλα τα περισσεύματα από τα δάκρυα των νεφών και ό,τι είχε απομείνει από την αστάθεια του ανέμου.

Και έφτιαξε τη γυναίκα.

Συμπέρασμα; Πρώτον, η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος αλλά ομοίωμα

Δεύτερον, πολύ σεξιστές οι Ινδοί, αλλά και πολύ παρατηρητικοί επίσης!

Μας ταιριάζει γάντι στο σύνολο του φύλου. Το θυμήθηκα προχθές που συνάντησα μια απίστευτα ελαφρόμυαλη 27χρονη, η οποία σημειωτέον ετοιμάζεται να γίνει μάνα. Mon dieu, τί κληρονομιά κουβαλά αυτό το παιδί... η μάνα του εν μέσω οικονομικής κρίσης και όντας 2 χρόνια άνεργη παρήγγειλε κρεβατοκάμαρα αξίας 7.000€, διακοσμημένη με Schwarovski!!!!! Και κλαιγόταν επειδή δεν έχει χρήματα για να ξεχρεώσει... Τί να πω? Ότι το κάθε βούρλο θέλει.... schwarovski για να εμπνευστεί????