ΑΠΟ ΔΡΑΣΕΙΣ

Επειδή οι περισσότεροι με θεωρείτε ένα κακιασμένο πλάσμα που λέει μόνο όλα τα στραβά και τα ανάποδα, κι επειδή τώρα τελευταία η ζωή μου κυλά σε ανησυχητικά ομαλό ρυθμό και δεν μου έρχεται τίποτα για να κράξω κατά την προσφιλή μου συνήθεια, αποφάσισα να διαφημίσω τα δύο καλύτερα πράγματα που είδα και άκουσα τον τελευταίο καιρό. Αλλά ως γνήσια ανάποδη (δεν μπορεί, με τον κώλο πρέπει να γεννήθηκα, ούτε καν με τα πόδια- να θυμηθώ να ρωτήσω τον γιατρό που με ξεγέννησε) θα ξεκινήσω αντίστροφα από τον φυσιολογικό κόσμο. Δηλαδή θα πω πρώτα αυτό που άκουσα και μετά αυτό που είδα :))

ΑΚΟΥΣΑ την Δευτέρα σε ένα καφεδάκι που πήγα με το σύνηθες γυναικομάνι (ευτυχώς είμασταν εμείς κι εμείς χωρίς τις άσχετες) τις φίλες Ελίνα και Φανή των οποίων την άποψη σέβομαι αρκετά να εκθειάζουν ένα μικρό αρχοντικό λίγο έξω από την πανέμορφη πόλη της Καστοριάς. Τα κορίτσια πιέστηκαν λίγο τον τελευταίο καιρό με τους δεσμούς τους (λόγω ρουτίνας κατά την γνώμη μου) και αποφάσισαν να δράσουν όπως τις συμβούλευα, τουτέστιν να πάρουν τα έτερα ημίσεα από το χεράκι και να αποδράσουν για ένα Σαββατοκύριακο.

Με τούτα και με εκείνα κατέληξαν στην Καστοριά. Πολύ καλή επιλογή, έβαλα κι εγώ το χεράκι μου μπορώ να πω, όσοι δεν έχετε πάει να το κανονίσετε πάραυτα. Αν και έχω χρόνια να επισκεφθώ την συγκεκριμένη πόλη και πήγαινα κυρίως καλοκαίρι στο πασίγνωστο river party του Νεστορίου (σιγά που θα έλειπα ο Μάρτης από την Σαρακοστή), η μαγεία της έχει εντυπωθεί για πάντα στο μυαλό μου σε μια χειμωνιάτικη εικόνα, όπου η ομίχλη αργοσάλευε πάνω στην λίμνη. I love χειμερινή Καστοριά, με τα πλακόστρωτα στενάκια της να γυαλίζουν από την υγρασία και τον περίπατο στη λίμνη πριν αράξεις δίπλα σε κανα τζάκι για να ζεσταθείς με καυτή σοκολάτα και καλή παρέα.

Όποτε κανονίζουμε όμως αποδράσεις με τα κορίτσια έχουμε ένα πρόβλημα. Τον Παύλο, δεσμό της Φανής, που το μουλωχτό σεξ δεν το γνωρίζει ούτε ως λήμμα. Καλό παιδί ο Παυλάκης αλλά όταν συνευρίσκεται με την Φανούλα το μαθαίνει όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Οπότε ψάχνουμε για πιο... απομονωμένα καταλύμματα, διότι καλά εμείς, φίλος μας είναι, ο υπόλοιπος κόσμος όμως δεν χρωστάει τίποτα να ακούει τις αγριοφωνάρες του. Έτσι ανακαλύψαμε ένα μικρό αρχοντικό που βρίσκεται μόλις 20 λεπτά από το κέντρο της Καστοριάς και ενοικιάζεται σε ενδιαφερόμενους.

Ο συγκεκριμένος ξενώνας μπορεί να φιλοξενήσει έως 3 ζευγάρια (+ κανα 2 μπακούρια σαν εμένα στους καναπέδες). Και είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ. Τουλάχιστον έτσι παραληρούσαν οι φιλενάδες επί μία ώρα προχθες. Επίσης είναι πάμφθηνος. Τα παιδιά πλήρωσαν 300€ για 2 διανυκτερεύσεις όλοι μαζί (πήγαν Παρασκευή απόγευμα μετά την δουλειά κι επέστρεψαν απόγευμα Κυριακής- φουλ τριήμερο!). Τουτέστιν αναλογεί 37,5€ το κεφάλι την μέρα!!!!!!!!! Κόντεψε να μου φύγει το φλιτζάνι όταν το άκουσα πριν λίγο καιρό. Ούτε 40€ το άτομο και μάλιστα σε αρχοντικό όπου μπορεί μια παρέα να κάνει το ατελείωτο χαβαλέ, όταν στα επαρχιακά απρόσωπα ξενοδοχεία της πλάκας σκας κανα 50άρικο και το βλέπεις και σε πιάνει αηδία, όπως το πρόσφατο παράδειγμα στην Κοζάνη που πήγα αρχές του μήνα; Ε, ούτε στον παπά δεν τα λένε αυτά, μην τυχόν και πάρει την παπαδιά και γίνει του ρασοτραβήγματος για το ποιό Σ/Κ βολεύει τον καθένα.

Όλα όσα άκουσα από τις εκστασιασμένες φιλενάδες ήταν θετικά, δεν μπορώ να πω ούτε μια κακή κουβέντα και κοντέυω να σκάσω. Πρώτον γιατί είμαι κακιασμένη και δεύτερον που δεν πήγα κι εγώ την μοίρα μου την ντροπαλή! Και άντε, πες η Φανή πέρασε καλά, είναι και άνθρωπος με καλή διάθεση. H Ελίνα θα μου έλεγε αν έβλεπε κάτι άσχημο, κι αυτή είναι πιο βάρβαρη και ιδιότροπη κι από εμένα στο κράξιμο. Τίποτα, τίποτα, απλά το μέρος είναι ιδανικό. Για του λόγου το αληθές έχω παραθέσει και φωτό που μου δώσανε οι κλώσσες. Πάντως στοιχεία επικοινωνίας κράτησα στην ατζέντα μου, όποιος ενδιαφέρεται ας μου στείλει ένα e- mail και θα του τα δώσω, μην μας λένε και οι κακοί ότι κάνουμε διαφήμιση.

Που κάνω. Γιατί μπορεί να στηλιτεύω ό,τι θεωρώ απαράδεκτο αλλά και το καλό πρέπει να λέγεται και μάλιστα να επαινείται. Κι ένα από τα πολύ καλά που είδα τελευταία είναι το blog του aougarou. Δεν υπάρχει. Αυτός ο τύπος απλώς δεν υπάρχει. Τον παρακολουθώ εδώ και λίγο καιρό και αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. ΠΡΟΣΟΧΗ! Αντεδείκνυται η είσοδος σε άτομα που δεν διαθέτουν χιούμορ. Απλά δεν θα το καταλάβουν το παλικάρι. Την πρώτη φορά που μπήκα πέθανα στα γέλια. Την δεύτερη μου έφυγε το τσάι από την μύτη, την τρίτη σχεδόν κατουρήθηκα πάνω μου. Μετά κόλλησα φανατικά. Μόνο αυτό λέω. Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω μια αναδημοσίευση εκείνου του υπέροχου "41 πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν βουλιάζει το πλοίο", αλλά μετά το μετάνοιωσα και είπα να σας στείλω απευθείας στην πηγή, όσους έχετε τον χρόνο και την διάθεση.

Αυτάααααα τα ολίγα....... Θα υποσχόμουν ότι δεν θα εξαφανιστώ πάλι, αλλά μάλλον δεν θα κρατήσω την υπόσχεση, οπότε δεν την δίνω. Άσε που είπαμε, δεν συμβαίνει και τίποτα συνταρακτικό τελευταία... Χμμμ, την άλλη βδομάδα πρέπει να βάψω μαλλί, λές να πετύχει αυτή τη φορά;;; :-))

Εγώ δεν πάω μέγαρο

Χθες το βράδυ είπα να την δω λίγο κουλτούρα και να αφήσω τα καταγώγια που πηγαίνω συνήθως για να πάω σε κανένα πολιτισμένο μέρος. Έβαλα λοιπόν τα καλά μου, πήρα παραμάσχαλα την μαμά μου (γιατί όλοι οι άλλοι αρνήθηκαν) και πήγα Μέγαρο. Πώς έλεγε η Ρίτα εγώ δεν πάω, δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο; Ε, το ανάποδο. Έψαχνα μια πρόχειρη γουνίτσα να βάλω, να κάνω το εφέ μου βρε αδελφέ (κι αν βαρεθώ πολύ να έχω κι ένα πρόχειρο σκέπασμα), αλλά τελικά ήταν όλες οι βιζόν στο πατάρι και την έβγαλα με ένα απλό σακάκι. Κι έτσι έμεινα ξύπνια από το κρύο για να παρακολουθήσω το Metekhi Georgian National Ballet, καλεσμένο της επιτροπής που οργανώνει τα Δημήτρια 2010.

Το πρώτο σοκ το έπαθα με το που έφτασα στο πιο αντιαισθητικό ίσως κτίριο της παραλίας της Θεσσαλονίκης, τουτέστιν το Μέγαρο Μουσικής. Μπλιαχ είναι. Αλλά ήταν δυο φορές μπλιαχ, γιατί από έξω είχε μαζευτεί ένα πλήθος κάφρων, υπέθεσα θεατών, που έκανε τα παρτέρια τασάκια και το πλακόστρωτο κάδο για τους χυμένους καφέδες/αναψυκτικά/ποτά τους. Ήταν που ήταν χάλια το μέγαρο, το αποτελείωσαν!!!

Μου έκοψαν την διάθεση για κάπνισμα οι κάφροι, και μπήκα μέσα να βρω την θέση μου σαν καλό παιδί και να καθήσω. Μπαίνω, πάω στον όροφο που ήμουν (ήξερα από προηγούμενες επισκέψεις) και βρίσκω μια ταξιθέτρια να μου δείξει τις θέσεις μας. Μόλις γύρισε και με κοίταξε, έπαθα το δεύτερο σοκ! Καλέ, τί κακάσχημη και αγενέστατη κλώσσα ήταν αυτή; Μόνο που την είδα τρόμαξα, πριν καν μου πει αχαρακτήριστα “μάτια δεν έχετε δεσποινίς; Γράφει τις σειρές στο πλάι!” Κι εσένα μωρή κότα τί σε πληρώνουν εδώ;;;; Επειδή έβαλες τον μπάρμπα σου μέσον και έκατσες και σε πέντε έξι βουλευτές/δημάρχους/κλητήρες/ όποιον σου έταξε διορισμό, μπας και βρεις καναν μισθουλάκο, θα μας την πεις και από πάνω; Ο πληθυντικός σε μάρανε βούρλο, που τρομάζεις τον κόσμο με την παρουσία σου!

Αντιλαμβάνεται η μάμι τί γίνεται και με έβγαλε από τον κόπο να την βάλω στη θέση της, τραβώντας με απαλά από το μπράτσο “έλα” λέει “εκεί είμαστε”. Είχα πάρει εξαιρετικές θέσεις. Δεύτερη σειρά κέντρο στον εξώστη, έβλεπα όλη τη σκηνή πανοραμικά. Καθόμαστε τώρα και αρχίζουμε να μελετάμε το πρόγραμμα μέχρι να αρχίσει η παράσταση (πήγαμε και 30' νωρίτερα τρομάρα μας, μην χάσουμε το θέαμα).

Το λοιπόν, αντιγράφω τις πληροφορίες που πήραμε εν συντομία.

Το θέατρο “Metekhi” του Κρατικού μπαλέτου της Γεωργίας πήρε το όνομά του από την εκκλησία του 6ου αιώνα που βρίσκεται στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου στην καρδιά της Τιφλίδας (σσ είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Γεωργίας) – χεστήκαμε φίλε γιατί το ονόμασαν έτσι ηλιθιωδώς, να χορεύουν καλά θέλουμε.

Το θέατρο σήμερα συλλέγει, μελετά και καθοδηγεί παραδοσιακούς χορούς προς την σύγχρονη εποχή και και μόδα (μόδα;; Με μπαλέτο;;; What the fuck???) ενώ δημιουργεί νέες χορογραφικές σκηνές (καλά, αυτά θα τα πω μετάαααα), μικρογραφίες και εμφανίσεις κονσέρτων που παρουσιάζουν το παρελθόν και το μέλλον του λαού της Γεωργίας (του ποιού ρε μάστορα; Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ δεν δημιουργήθηκε η Γεωργία;)

Από το 1990 έως σήμερα το θέατρο “Metekhi” έκανε περιοδείες ........ μπλα μπλα μπλα...... έχει κερδίσει βραβείο στα κρατικά και διεθνή φεστιβάλ (σε ποιό ντε;) και μπορεί να αξιώσει εξαιρετικές κριτικές για προηγούμενες εμφανίσεις και περιοδείες (καλά, γι' αυτήν μας ενδιαφέρει, όχι τί έκανε πριν 20 χρόνια)

......................................................................................................................

Κάπου εδώ σβήνουν τα φώτα και αρχίζει το θέαμα πριν προλάβω να τελειώσω το πρόγραμμα.... Και τί βλέπω η καψερή (πρώην μπαλαρίνα παρεμπιπτόντως στην παιδική μου ηλικία και νυν ερασιτέχνιδα χορεύτρια)!!! Ένα μπουλούκι, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να το πω, από καμιά 15αριά νοματαίους που όρμησε στην σκηνή και με το ταλέντο ενός ανήλικου και τις πρόβες ενός ερασιτέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι χορεύει μπαλέτο! Αμ δεν είναι έτσι το μπαλέτο ρε παιδιάααααααα. Άμα δεν σας το είπε κανείς, παρακολουθήστε καναν συνάδελφό σας από αλλού! Τί ήταν τούτο; Εφιαλτικό! Μια ομολογουμένως εμπνευσμένη σε αρκετά σημεία χορογραφία που χαντακώθηκε εντελώς από το πιο άθλια προετοιμασμένο μπαλέτο ίσως του πλανήτη. Χάλια, χάλια και ξανα χάλια. Η μουσική; Ό,τι να 'ναι! Αυτοί να μην ξέρουν πώς να σταθούν πάνω στην σκηνή, κάτι στραβοπατήματα- παραπατήματα απαράδεκτα όταν τελείωνε η φιγούρα, να μπαίνουν ο ένας στον δρόμο του άλλου, να βγαίνουν άλλοι αντί για άλλους και να χαλάνε την σκηνή, τί να πω, εγώ θα ντρεπόμουν πάντως αν ήμουν πάνω στην σκηνή. Και υποτίθεται ότι έχουν πάνω από 30 χορευτές, που όλοι ξεκίνησαν να εκπαιδεύονται σε αυτό σε νεαρή ηλικία!!! Κατούρα να φύγουμε μέγα χοροδιδάσκαλε, συγγνώμη αλλά είσαι ντιπ άχρηστος!

Καλά που έχεις καλό χορογράφο και το σώζεις λίγο. Αμ τα κοστούμια; Ω λα λα, τί καρακιτσαριό ήταν αυτό;;;; Η Άρτα και τα Γιάννενα πάνω τους, ό,τι βρήκαν να γυαλίζει το κοπάνησαν πάνω!

Μέχρι το διάλειμμα, μια ώρα αργότερα είχα ξενερώσει όπως φαντάζεσαι τελείως και έψαχνα τρόπους δραπέτευσης, αλλά δεν προσφερόταν ουδεμία οδός διαφυγής διότι η κακάσχημη κότα στεκόταν στην πόρτα σαν μπάτσος σε γήπεδο και φοβόμουν μην μου βγάλει καναν παγοκόφτη άπαξ και πήγαινα να φύγω. Οπότε έμεινα να δω και το δεύτερο μέρος του δράματος, όπου βελτιώθηκαν λίγο τα πράγματα με την κάτωθι χορογραφία.

Χμμμ, καλή ήταν, αλλά η επόμενη καζάκα σε συνδυασμό με την ασπίδα της Τροίας αποτελείωσε το ήδη ξενερωμένο γούστο μου. Σημειωτέον ότι χθες δεν ήταν καν συντονισμένοι μεταξύ τους τα παιδιά, αλλά σιγά μην τραβούσα βιντεάκι.

Οι λοιποί θεατές νομίζω ότι δεν συμμερίστηκαν την αποστροφή μου, διότι άρχισαν σε κάθε χορογραφία να χτυπάνε ρυθμικά παλαμάκια στο ρυθμό της μουσικής για να ενθαρρύνουν τους χορευτές. Ρε Κάφροι, στο μέγαρο είστε, όχι στο κουτούκι του κυρ Θανάση, έβραζα εγώ, αλλά πούυυυυ..... Προσπάθησα να εντοπίσω την πηγή των παλαμακίων και κατέληξα σε μια γιαγιά μεταξύ 80 και τάφου, πιθανότατα ρωσοαποτέτοια λόγω μύτης (Ρωσοπόντια δεν θα πω, οι Πόντιοι μια χαρά παιδιά είναι- για Γεωργιανή την έκοψα) που προφανώς της έλειπε η μαμά πατρίδα και αντί να ξεκουμπιστεί να επιστρέψει εκεί ήρθε εδώ να αναπολεί και να ενθουσιάζεται. Μια ώρα μετά τελείωσε επιτέλους το μαρτύριο, άνοιξε η σαύρα την πόρτα και μπόρεσα να την κοπανήσω. Και αρχίζει να ξεχύνεται έξω ένα πλήθος που ανάθεμά με αν μπορούσε να πει παιδί και όχι “παιντί”¨. Πώς κατάντησε έτσι το Μέγαρο ρε παιδί μου... Τέλος, τραβάω γραμμή. Καταγώγια και ξανά καταγώγια.