Νέος Επαγγελματικός Προσανατολισμός

Έπεσα σήμερα πάνω σε μια έρευνα για την ανεργία και μου ίσιωσε το μαλλί! Οι συντάκτες της υποστήριζαν ότι η ανεργία αυξήθηκε σε σημαντικό ποσοστό την τελευταία διετία και θα εξακολουθήσει να έχει ανοδική πορεία και το 2010!!! Αηδίες!! Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν δουλειές, είναι ότι κανείς δεν ξέρει πού να τις ψάξει. Και δεν μιλάω για δουλειές των 700€ μηνιαίως, ούτε για 18ωρα ωράρια χωρίς ασφάλιση και επιδόματα.

Αλλά έτσι είναι. Χρειάζεται για άλλη μια φορά η σοφία μου να καλύψει την έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού του Νεοέλληνα. Και μιας και έχω καιρό να καννιβαλίσω με λίστα, θα παρουσιάσω τα 5 πιο ξεκούραστα και κερδοφόρα επαγγέλματα για το έτος 2010.

Κλέφτης τσιγάρων

Μην γελάς καθόλου. Με τις νέες ανατιμήσεις που γίνονται στα τσιγάρα τί νομίζεις ότι θα γίνει; Θα κόψει ο Έλληνας το κάπνισμα; Χα! Χα! Και πάλι χα! Αμ δε! Σε λίγο καιρό θα δούμε σε ΚΤΕΛ, Σιδηροδρομικούς Σταθμούς, πλατείες και ρούγες μικροπωλητές κλεμμένων τσιγάρων, με την κούτα στη μισή τιμή και θα είμαστε και ευχαριστημένοι από πάνω. Όσο δεν κλέβουν το δικό μου περίπτερο θα τα αγοράζω και θα αισθάνομαι και μάγκας. Άσε τα κορόιδα να πληρώνουν άδικους φόρους, εγώ είμαι έξυπνη και τσίφτισα, και θα καπνίζω.

Μπράβος πούρου

Μην ακούω αηδίες ότι δεν υπάρχουν λεφτά, θα πηδήξω από τον τέταρτο. Ο Έλληνας έχει στάνταρ σπίτι 180 τετραγωνικά, ένα τουλάχιστον υπερπολυτελές αυτοκίνητο, μηχανή για τις Κυριακάτικες βόλτες στη φύση, ρευστό σε καταθέσεις εσωτερικού, κλειστό χρήμα σε καταθέσεις εξωτερικού. Αν δεν τα έχεις αυτά, δεν είσαι Έλλην, αλλά κακομοίρης. Επομένως τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι. Αφού βάλεις τζακούζι μέχρι και στην κουζίνα μπας και σου έρθει η όρεξη να κάνεις ένα υδρομασάζ ενώ παρακολουθείς το ριζότο, πισίνα στο εξοχικό, home cinema στο αυτοκίνητο για το μποτιλιάρισμα, τι σου μένει; Ένας ολοζώντανος μπράβος, ντυμένος στα μαύρα για να κρατάει το πούρο σου. Γιατί είσαι Νεοέλληνας, και πρέπει να το δείχνεις. Ναι, με καρακιτσάτες επιδείξεις, την ώρα που κλαίγεσαι για την ανέχειά σου. Τι δηλαδή, έναν μπράβο δεν μπορείς να πληρώνεις;

Πωλητής αποδείξεων

Όχι, αν θέλει ας το αμφισβητήσει κανείς. Θα είναι το πιο επικερδές επάγγελμα σε έναν χρόνο από τώρα. Προτείνεται και ως εποχιακή εργασία, γι’ αυτό άρχισε να μαζεύεις από τώρα αποδείξεις για να τις μοσχοπουλήσεις όταν θα χρειάζονται μερικοί μερικοί τζίτζικες για να καλύψουν το τεκμήριο. Ούτως ή άλλως, εσύ δεν θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις παρά μόνο ποσοστό αυτών. Διότι θα δηλώσεις εισόδημα 10.000€. Επομένως τι θα τις κάνεις τις αποδείξεις για 40.000€; Πόθεν έσχες και τα ξόδεψες; Εεεεεεε;;;;;;;;

Κατασκευαστής σαμπάνιας

Καλά, εδώ δεν νομίζω ότι χρειάζεται οποιαδήποτε διευκρίνιση… Ντον μουνιόν, η καλύτερη! Ελληνικό, εξαγώγιμο προϊόν. Τι Γαλλίες και αηδίες άκουσα; Τελείωσαν αυτά, ανήκουν στην παλιά γενιά. Μάλιστα έχει αντιγραφεί και η πατέντα της Κόκα Κόλα με το βαθουλωματάκι στο μπουκάλι. Όποιος βάλει πόδι σε αυτή την ανθούσα επιχείρηση, έχει πιάσει την καλή. Το ξέρω και το ξέρεις. Βουρ στον πατσά λοιπόν, με έτοιμο πελατολόγιο τον Σειρηνοτέτοιο. Δεν χρειάζεσαι άλλους, με έναν πελάτη καθάρισες.

Βαφέας πούπουλων

Οκ, έχει μειωθεί το budget της Eurovision, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορεί να συντηρήσει καμιά 300αριά παρατρεχάμενους!!! Κόπηκε το video clip, η καμπάνια προώθησης, οι σαμπάνιες στα δωμάτια των δημοσιογράφων άλλων χωρών. Αλλά το πούπουλο είναι πούπουλο! Αν κόψεις και αυτό πώς θα δώσεις φαντασμαγορική παράσταση; Οπότε βάσει της κοινής λογικής, το πούπουλο θα πολλαπλασιαστεί. Σε όλα τα χρώματα και μεγέθη. Αν δε δεν σιχαίνεσαι και τσουρομαδήσεις την κότα, χήνα και στρουθοκάμηλο, διπλασιάζεις τις μίζες αυτόματα, μιας και μετατρέπεσαι σε 3 παρατρεχάμενους μαζί. Αλκαίος μέσα στο πούπουλο…. Δεν είναι κακό!

Singles

Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν. Φτιαγμένος για να να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, να χτίζει σχέσεις, να αναζητά πάντα το έτερόν του ήμισυ. Η φύση προκειμένου να διαιωνίσει το είδος έχει βάλει στον εγκέφαλό σου έναν μηχανισμό που υπαγορεύει ότι πρέπει να βρεις το άλλο σου μισό, να το παντρευτείς και να γεμίσεις τον κόσμο κουτσούβελα για να ολοκληρωθείς ως άνθρωπος. Σαν να μην έφτανε αυτό, σου πιπιλούν και το μυαλό από τα γεννοφάσκια σου. Αν το κάνεις, θα είσαι πάντα χαμογελαστός, πάντα ευτυχισμένος, τα ελάχιστα προβλήματα που θα τολμούν να εισβάλουν στην λαμπερή και πλήρη ζωή σου θα λύνονται αυτόματα μέσω συμπαντικών συνωμοσιών χωρίς να χρειαστεί να ξεθωριάσει το Colgate χαμόγελό σου. Και όλα αυτά πριν κλείσεις τα 30, για να προλάβεις να χαρείς την ειδυλλιακή αυτή σαπουνόπερα. Αηδίες!!!

Υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια single Κυριακή;

Θα αρχίσω από το απλούστερο. Ξυπνάς το πρωί ό,τι ώρα θέλεις, χωρίς άγχος, γκρίνια, παιδιά, σκυλιά, ζωντανά να σε πρήζουν να σηκωθείς για να τους ψήσεις ζεστά muffins. Ακόμη κι αν λείπουν όλα αυτά, όταν μοιράζεσαι το διπλό σου κρεβάτι, έναν μυστήριο άγαρμπο που αντί να σε ξυπνήσει καλό μεσημέρι με καφεδάκι θα σε ξυπνήσει πρωί πρωί με όρεξη για επαναληπτικούς γύρους, θα τον φας στην μάπα, δεν μπορεί!

Μετά ερχόμαστε στο μεσημεριανό γεύμα. Αν είσαι single, μπορείς να το παραλείψεις ή ακόμη και να ασχοληθείς με αυτό 10’- 15’ το πολύ, αντί να ιδρώνεις 2 ώρες για να κάνεις παστίτσιο με μπεσαμέλ από τα χεράκια σου, με συνταγή μαμάς, πεθεράς και κάθε προγιαγιάς. Ή ακόμη καλύτερα να το χτυπήσεις με ουζάκια με 2-3 φίλους με τους οποίους λίγο πριν έπινες χαλαρό καφεδάκι συζητώντας για ενδιαφέροντα θέματα, σοβαρά ή μη, που πόρρω απέχουν από πάνες, πιπίλες και μωρά παιδιά. Μην μου πει κανείς ότι το βρίσκει αυτό φρικαλέο σε σύγκριση με οικογενειακά Κυριακάτικα τραπεζώματα όπου η πεθερά χύνει τόνους δηλητήριο σε νύφη και συμπεθέρα και τανάπαλιν, διότι θα αρχίσω να ουρλιάζω!

Το απόγευμα βόλτες, τι καλύτερο; Ειδικά τώρα που έχει αρχίσει να ανοίγει ο καιρός. Και εννοώ βόλτες που σε ξεκουράζουν, όπως πχ με ένα ωραίο βιβλίο στην παραλία να ανοίξει λίγο το μάτι και η ψυχή σου στον ήλιο, όχι βόλτες σε ηλίθιες πλαστικές στρογγυλές μικροκοινωνίες (βλ παιδότοπους- μπλιαχ, μπλιαχ) όπου ο ρημαδοκαφές που θα πιείς σου έχει βγει από τη μύτη εκ των προτέρων. Και πώς να μην σου βγει, αφού τον πίνεις ανάμεσα σε άλλες ταλαιπωρημένες υπάρξεις και υπό των ήχο τσιρίδων. Α ρε άτιμε Ηρώδη, μισή δουλειά έκανες, ούτε Έλλην να ήσουν στην καταγωγή.

Για το βράδυ είμαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεται καν να σχολιάσω. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις ανάμεσα στο mega cinema, με ταινία 5ετίας και σε μια μπαρότσαρκα με κάποιον hot γκόμενο, ή ακόμη καλύτερα με μια κολλητή. Ειλικρινά, απορώ με όλους αυτούς που βγαίνουν έξω, για να μην πω αγανακτώ! Είναι δυνατόν να επιλέγει κανείς να κάνει το αφρολουτράκι του, να ντυθεί, να στολιστεί και να βγεί έξω για να φλερτάρει; Όχι, είναι δυνατόν; Ενώ μπορεί να λιώσει στον καναπέ ωσάν αμοιβάδα, νεκρώνοντας τα εγκεφαλικά του κύτταρα με μαλακόσουπες τύπου reality shows;

Μια τέτοια υπέροχη Κυριακή πέρασα χθες, που με ξεκούρασε και μου έδωσε απίστευτη ενέργεια. Το ξέρω ότι σε λίγες ή πολλές μέρες πιθανότατα θα με πιάσει πάλι η γκρίνια, θα αναζητώ το άλλο μου μισό, για να ολοκληρώσω την ουτοπία μου. Δεν φταίω εγώ, η φύση καθώς προείπα. Αλλά απόψε ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ SINGLE!!!!!!!!

Απαίδευτοι, βάρβαροι Έλληνες!!!!!!!!!

Σήμερα το απόγευμα έπινα καφέ με μια παλιά και καλή φίλη, που της αρέσει πολύ η σύγχρονη ποίηση. Πάνω στην κουβέντα, μου ανέφερε για την βράβευση της Κικής Δημουλά σήμερα στο Στρασβούργο. Θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι την τελευταία εβδομάδα τουλάχιστον δεν είδα ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ στις εφημερίδες. Είδα όμως σήμερα την εξαιρετική ανάρτηση της φίλτατης Υπατίας, την οποία πήρα το θάρρος να αναδημοσιεύσω. Δεν λέω τίποτε άλλο. τα σχόλια δικά σας.

Ένα διαφορετικό Στρασβούργο

Σήμερα στο Στρασβούργο πρωταγωνιστεί πάλι η Ελλάδα. Όχι δεν διεξάγεται κανένα συμβούλιο κορυφής για τα οικονομικά της χώρας μας. Όχι δεν γίνεται καμιά διεθνής συνάντηση οικονομολόγων για την κοστολόγηση της Ακρόπολης ή κάποιων ελληνικών νησιών σε περίπτωση πώλησής των. Ας σοβαρευτούμε πια. Σήμερα στο Στρασβούργο ο πολιτισμός παραμερίζει την αγορά. Σήμερα στην πρωτεύουσα της Ευρώπης η Κική Δημουλά παραλαμβάνει το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας. Θα την παρουσιάσει στο κοινό ο Michel Volkovitch, άξιος μεταφραστής των έργων της αλλά και αρκετών άλλων σημαντικών Ελλήνων ποιητών.

Κοντοστέκομαι προσπαθώντας να διαλέξω ένα ποίημα της Κ. Δημουλά, για να συνοδεύσω την είδηση. Έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζεται συστάσεις στο κοινό της ποίησης. Τώρα μάλιστα που έργα της έχουν συμπεριληφθεί στην εξεταστέα ύλη του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας στη θεωρητική κατεύθυνση... (Για το γεγονός αυτό, ως «διδάσκουσα», θα ζητήσω κι εγώ ταπεινά συγγνώμη από την ποιήτρια).

Έλεγα όμως για την επιλογή ή, μάλλον, για τη δυσκολία επιλογής ενός ποιήματος από το σύνολο του μέχρι τώρα έργου της. Μεγάλη η δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δεν ξέρει τι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Όχι μόνο γιατί η υποκειμενικότητα στοιχειοθετεί καθοριστικά τον τρόπο που προσλαμβάνουμε την ποίηση. Αλλά και γιατί η υποκειμενικότητα αυτή υποτάσσεται και στις επιταγές του χρόνου, της χρονικής στιγμής.

Τέλος πάντων. Προσπάθησα να εκλογικεύσω τη διαδικασία και να βάλω κάποια κριτήρια. Δύο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία γοητείας στην ποίηση της Δημουλά: ο ριζοσπαστικός τρόπος, με τον οποίο μετατρέπει τη γλώσσα σε εργαλείο ανατροπής του σημασιολογικού κατεστημένου, και η αφόρμησή της από τα ασήμαντα και τετριμμένα καθημερινά αντικείμενα, που η πένα της τα αξιοποιεί ως μέσα αναμόχλευσης της μνήμης αυτού που δεν υπάρχει πια αλλά δηλώνει διαρκώς το «παρών» του στη συναισθηματική μας ζωή. Διάλεξα λοιπόν ένα ποίημα το οποίο, πέρα από την προσωπική συγκίνηση που μου προκαλεί το περιεχόμενό του, συνδυάζει στον τίτλο του τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά.Σήμερα στο Στρασβούργο πρωταγωνιστεί πάλι η Ελλάδα. Όχι δεν διεξάγεται κανένα συμβούλιο κορυφής για τα οικονομικά της χώρας μας. Όχι δεν γίνεται καμιά διεθνής συνάντηση οικονομολόγων για την κοστολόγηση της Ακρόπολης ή κάποιων ελληνικών νησιών σε περίπτωση πώλησής των. Ας σοβαρευτούμε πια.

Ωδή σε μια επιτραπέζια λάμπα

Στη μνήμη του θείου μου

Παναγιώτη Καλαμαριώτη

Παλιά επιτραπέζια λάμπα,

δουλεμένη από τεχνίτη Ανατολίτη

με φαντασία και πρόβλεψη.

Την έφερ’ ένας θειος μου δικαστής από τη Σμύρνη

και στο φως της

δεθήκανε οι νόμοι με τις πράξεις των ανθρώπων.

H πείρα της μεγάλη στα ελαφρυντικά,

στο τι βρασμός ψυχής, τι προμελέτη.

Tόσα χτυπήματα στο στήθος από ζηλοτυπία,

βεντέτες για μια μεσοτοιχία,

για μια κατσίκα που μηρύκασε ξένο χορτάρι.

Γνώρισε πάμπολλους προτέρους έντιμους βίους

κι ερωτεύτηκε ενόχους.

Καημένε θείε,

πώς τα πας μ’ αυτόν το νέο νομοθέτη

και τους νόμους του –

ύλη αδίδακτη ο θάνατος.

Της ύπαρξής σου δεν πήγες συνήγορος.

Αλλ’ είναι η ζωή

απ’ τις χαμένες υποθέσεις,

ακόμα και για τους δυνατούς νομομαθείς,

όπως ήσουν.

Κληρονομιά μου τώρα η λάμπα.

Δουλεμένη με φαντασία

και προπαντός με πρόβλεψη.

Tο φως της, για νά ’ρθει να σταθεί

σαν άλλος ένας κουρασμένος αναγνώστης

του ίδιου μ' εμένανε βιβλίου

ή σαν διαιτητής ανάμεσα στο άγραφο χαρτί,

που νικητής πάλι βγαίνει απόψε

και νικημένα όσα σκόπευα να γράψω,

πηδάει μέσ’ από πλούσια φύλλα φοινικιάς.

Κι αυτό υποκινεί βλάστηση.

Κάτω απ’ τη φοινικιά

στέκει, σκυφτός και μειλίχιος, ένας γέροντας.

Είχε και φλέβα πείρας ο τεχνίτης:

μόνο φως, μόνο φύλλα φοινικιάς,

φόβων και καιρών αντίπαλοι δεν γίνονται.

Η μοναξιά φοβάται μόνο τον άνθρωπο δίπλα σου.

Καλά λοιπόν που είναι εδώ αυτός ο γέροντας.

Ανατολίτη τον δείχνει η κελεμπία, το σαρίκι

και το μαυριδερό άσαρκο πρόσωπο.

Tο χέρι του, απλωμένο σε σένα,

δεν ξέρεις αν σε καλεί να πλησιάσεις,

αν απαιτεί, εξηγεί, οδηγεί ή προβλέπει.

Όλ’ αυτά ένας τεχνίτης μπορεί να τα χωρέσει

στην ίδια κίνηση,

όπως κι η ζωή τα χωράει όλα στο ένα της πέρασμα.

Μπορεί να είναι μουεζίνης

κι ετούτη τη στιγμή να εξηγεί στο θεό του

τι λείπει από τον έναν κόσμο.

Μπορεί να είναι επαίτης.

Ή νυχτοφύλακας

της προεκτεινόμενης πέρ’ απ’ τη λάμπα τροπικότητας.

Ίσως ρήτορας ξεπεσμένος σε είδη διακοσμητικά,

ασκητής,

οδοιπόρος που πέτυχε ίσκιο αναπάντεχο

στην προεκτεινόμενη πέρ’ απ' τη λάμπα έρημο.

Ποιος ξέρει; Κανένας περιηγητής,

που έχασε το δρόμο

αλλά και το νόημα της περιηγήσεώς του.

Και τώρα, υψώνοντας το χέρι, με ρωτάει

ποιος είν’ ο δρόμος και ποιο το νόημά του.

Eμένα ρωτάει

ποιος είν’ ο δρόμος και ποιο το νόημά του;

Νυχτοφύλακας ή επαίτης,

περιηγητής, ρήτορας,

μωαμεθανός ή άπατρις,

εμένα δεν με νοιάζει.

Εγώ,

έτσι που πέρασαν τα χρόνια,

έτσι που ήρθανε τα πράγματα,

Προφήτη τον ορίζω.

Γιατί Προφήτη τον χρειάζομαι,

έτσι που χάθηκαν τα χρόνια,

έτσι που στέκουνε τα πράγματα.

(από Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994)