Λοιπόν, είχα έναν εργοδότη, που έχει κόλλημα με τις λίστες…….
Αλλά χοντρό κόλλημα μιλάμε! Πάθος αγιάτρευτο! Ό,τι έμπαινε και ό,τι έβγαινε από το μαγαζί, ό,τι ακούγαμε και ό,τι σκεφτόμασταν έπρεπε οπωσδήποτε να είναι καταχωρημένο σε μια λίστα. Μέχρι και λίστα με το πόσα διαλείμματα για τσιγάρο κάναμε σε μια μέρα ζήτησε κάποτε, καθότι το κάναμε αντικαπνιστικό το γραφείο πριν καν την αποφράδα 1η Ιουλίου - μην είμαστε και έξω από το πνεύμα της εποχής, είναι banal το κάπνισμα………
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επειδή ο μάγκας θέλει να διευθύνει το μαγαζάκι από το σπίτι του χωρίς να κουνήσει τον κώλο του από τον καναπέ και χάσει τα μεσημεριανά γεμιστά, ήμασταν υποχρεωμένοι 4 νοματαίοι να υποβάλλουμε αυτές τις λίστες εις διπλούν. Ένα αντίγραφο για το αρχείο (δεν κάνω πλάκα, κρατούσαμε λιστοντοσιέ διαφόρων, εισερχομένων- εξερχομένων, εργασιών, τηλεφωνημάτων και οποιασδήποτε άλλης μαλακίας βάλει ο παρανοϊκός ανθρώπινος νους) και ένα που του αναμεταδίδόταν με fax, e-mail και οποιοδήποτε άλλο οπτικοακουστικό μέσο ήταν εύκαιρο. Κι επειδή το γραφείο του στο σπίτι είχε γίνει ζούγκλα, συνήθως δεν έβρισκε τις λίστες της προηγούμενης μέρας και τις ξαναζητούσε. Και δωσ’ του πάλι από την αρχή.
Αποτέλεσμα; Όχι μόνο είχαμε κόψει κανα δυο τροπικά δάση για να ικανοποιήσουμε την κάβλα του ηλίθιου, αλλά σπαταλούσαμε και τις μισές μας εργατώρες λιστοποιώντας τις άλλες μισές.
Και κάπως έτσι κυλούσε ήρεμα η ζωή στο στρουμφοχωριό μας. Έλα όμως που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα στην εταιρία του αφού το χρήμα έπαψε να κινείται! Σκέφτηκε και ξανασκέφτηκε το έξυπνο αφεντικό, φαντάζομαι ξύθηκε και λίγο, και δεν άργησε να βρει τη λύση (γι’ αυτό άλλωστε αυτός ήταν το αφεντικό κι εμείς οι υπάλληλοι). Θα κάναμε έναν μίνι διαγωνισμό. Θα προτείναμε ο καθένας διάφορους τρόπους για να «είμαστε πιο αποτελεσματικοί», και ο νικητής θα έπαιρνε 1% bonus επί του μισθού του! (1%!!!! Δηλαδή σε έναν που έπαιρνε 1.200€ θα του χάριζε και 12€!) Σε λίστα φυσικά οι ιδέες….
Εδώ κανονικά είναι το σημείο που κάθε λογικός άνθρωπος θα επαναστατούσε και θα καντήλιαζε τον τύπο με κάθε είδους κοσμητικό επίθετο που υπάρχει στο λεξικό και κάποια άλλα που δεν υπάρχουν ούτε καν εκεί. Αν είχε και λίγο χιούμορ θα το έκανε σε λίστα με αλφαβητική σειρά, έτσι, για να το ευχαριστηθεί καλύτερα. Έλα όμως που σε περίοδο οικονομικής κρίσης με την ανεργία να χτυπάει κόκκινα κάτι τέτοια τα κάνεις μόνο για αστείο….. Κι έλα που σκέφτεσαι ότι 1.200€ μηνιαίως καθαρά δεν τα βρίσκεις τη σήμερον ημέρα ούτε στο όνειρό σου…. Και βλέπεις και τους φίλους σου να σκοτώνονται όλη μέρα για 700€….. Κι εσύ σκοτώνεσαι όλη μέρα, αλλά τουλάχιστον παίρνεις και κάτι παραπάνω- άσχετα αν αυτουνού του κοστίζεις λιγότερο κι από ανειδίκευτος αφού δεν σε έχει ασφαλισμένο και γλυτώνει ΙΚΑ- σύκα και υπερωρίες…. Τι να κάνεις, σκέφτεσαι «δε μαμιέται κι αυτό» και αντί να σιχτιρίσεις τον ανόητο απαίδευτο αρχίζεις να σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που έστειλες το ρημάδι το βιογραφικό και απαντήθηκαν οι δρόμοι σας. Ενώ γράφεις τη λίστα φυσικά!
Και, ναι, τον κέρδισα τον διαγωνισμό και πήρα 12 ολόφρεσκα, ζεστά και λαχταριστά Ευρώ μαζί με τις επευφημίες για την ευρηματικότητά μου. Τα έφαγα όλα βέβαια, σε ένα ποτάκι με τις φίλες μου στην παραλία- έδωσα και κάτι παραπάνω για τα πατατάκια, αλλά το ξεκοκάλισα το bonus μου σαν γνήσιο golden girl που είμαι.
Και τότε άρχισε ο Γολγοθάς μου. Οι λίστες τριπλασιάστηκαν!!! Πλέον είχα γίνει το αγαπημένο παιδί του ηλίθιου και έπρεπε να καταγράφω ακόμη και την ηχώ της αναπνοής μου. Λίστα με τις ιδέες που είχα υποβάλλει, λίστα με τις ιδέες που μου κατέβαιναν ανά δεκάλεπτο, λίστα με τις ιδέες που δεν μου έχουν κατέβει ακόμη, λίστα με εκκρεμότητές μου, λίστα με τα σώψυχά μου, λίστα με τα βρακιά μου δεν μου ζήτησε για να είμαστε και δίκαιοι, λίστα, λίστα, λίστα……
Μέχρι που άρχισα να ονειρεύομαι με αρίθμηση. Εκεί κατάλαβα ότι δεν με παίρνει άλλο, πρέπει να την κάνω για μέρη πιο εξωτικά πριν πάθω overdose Φροϋδικής αυτοψυχανάλυσης. Και μια μέρα άκουσα μια φωνή να μου ψιθυρίζει στο αυτί «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» και σταμάτησα να στέλνω λίστες. Έπαθε σοκ ο ηλίθιος και έκανε 2 μέρες να συνέλθει. Κυριολεκτώ. 48 ολόκληρες ώρες τραγουδούσε το πνεύμα της ελευθερίας μέσα μου λέγοντας όλα τα γνωστά επαναστατικά. Μετά, φυσικά, αντιλαμβάνεται καθείς τι ακολούθησε. Η πανηγυρική απόλυσή μου, αφού είχα αρνηθεί να ικανοποιήσω το βίτσιο του αφεντικού. Και βρέθηκα άνεργη, άφραγκη γιατί αποζημίωση δεν πήρα η αδήλωτη, με τον Ρήγα να ξανακοιμάται βαθιά κάπου μέσα μου αδιάφορος για τους απλήρωτους λογαριασμούς ….. ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩ!!!!!
